Ttapa-ttapa Herioarenganaino eraman duten oin ñimiño horiei musuka. Batez ere behatz potolo horri muinka, tinkatuz eskuen artean, behatz horrek oraino ez duelarik ukan astirik zapal bilakatzeko, besoz besoko erresuma librean bizi baitzen, oraino borobil-borobila. Honezkero, hoztu dira oinak, karroindatu bihotzak. Metro erdiko hilotza zapatek inguratzen dute, oinazearen sehaskari elkartasunez hor daude helduak: partekatuz, hobeki garraiatzen baita ezin eramanezko dolorearen zama. Anaia du saihetsean, belauniko, oin biluzi horiek eskuetatik ezin utziz; mundu honetako pasaiaren hondar urratsa egin dute; partitu dira itzulerarik gabeko xendran barrena. «Utz iezaiozue adio erraten», aditu da gainetik. Paisaia uniformizatzen du errautsak: herioa eta bizitza grisean berdinduak. Sekula berriz ibiliko ez diren zango horiei potka, mintzo zaie: «Ez dut sekula zu bezalako bertze anaiarik ukanen». Eskuetatik iraitzi behar izan dizkiote, tenorea baita; adioa bere azken letrarat heldu da. Estali dute gorpu txipia. Nola zutituko da anaia? Nola Palestina?
Agurraren azken letra
Iruzkinak
Ez dago iruzkinik
Ordenatu
