Goizeko 7:30ak dira; gurasoen buruei oraino punpuilak darizkie, arrunt iratzarri gabe diren marka. Semea agertu zaie sukaldean, pijametan. «Egun on» herabetik landa, goraki bota du: «Haur prodijio bat naiz», eta berehala hasi da, normaltasun osoan, mahai gaineko manipulazioetan, gau luzearen ondotik jiniko gosearen asetzeko. Aita-amek elkarri gurutzatu dioten soak irri-karkailarako bide eman ziezaiokeen, baina ez, haurraren errespetuz, tentazioari muzin egin diote. «Haur umila ere bazara, ez da hala?», erantzun dio amak, ironikoki. Laurden bat iragan delarik, haurrak galdetu dio: «Ama, zer da prodijio?».
Berez, infans, latinetik heldu da: mintzo ez dena erran nahi du; erromatarren ustez, zazpi urtera artekoak ez baitziren gai ulertzeko erraten zuten hori.
Sei urteko neskari proposatu zioten goiz batez: «Ikastola ala amnistia?». «Amnistia, amnistia!». Tarte baten buruan: «Aita, zer da amnistia?». Soinuak bazekarren konnotazio baikorrik; alta, artean zentzurik ez.
Oraino bizi dut ene baitako infans-a, hitz zenbait baliatzen baititut, oraino xuxen haien zentzua kontrolatu gabe...
