Herritarrak

Ahalke moduko batek jota ezkutatzekotan egon naiz herenegun malko gozotan urtzen egon nintzela Kataluniako jende kate independentistari begira. Lotsa horrek badu nortasun kolektiboak erabat sentimenduekin lotzeak eragiten didan errezelotik, esentzien beldurretik, eta, batik bat, masek, epikak nahiz erritoek sortzen didaten erakarpen itsuari automuga jartzeko beharretik.

Eta horretan nenbilela, Espainiako progresia intelektual enrollatuko kide baten txioa agertu da ñirñirka nire Twitterrean: «Zatiketa ideologiko handia ez da eskuinaren eta ezkerraren artekoa, baizik eta herri kontzeptuan sinesten dutenen eta herritartasunean sinesten dugunon artekoa». Alegia, norbanakoaren borondatea taldearen menera jartzen duten herriaren fededun zilborzale eta baztertzaileak batetik, eta pertsona eta haren askatasuna lehenesten duten duen herritartasunaren kide libreak bestetik. Eta, noski, Kataluniako independentistak aurreneko talde sektarioan, eta demokrazia nazio bakar, handi eta zatiezinaren sakralizaziora bihurritzen duen Espainia libertatearen banderari —Mirriren ziri bat emango luke hain kontu minbera ez balitz—. Bat-batean joan zait lotsa: bai, jende kateari so malkotan urtu naiz, hain justu, milaka herritar ikusi ditudalako herri bat gorpuzten, askatasunez askatasuna lehenesten.