Hotsemailea

Akuilua eskuan abiatu zaigu Sarkozy, G20 taldearen buru jarriz geroztik. Idiei muturretakoa ezarri diete eta aberestalgiak berriak ditu. Lezorrek burrunba dezakete. Hotsemailea deliberatuki aitzina dabil, lana banatzen, puxante bakoitzak bere zeregin zehatza duke eta horrela salbatuko du mundua. Gosez oihuka dabilan jendetzari hautsa begietara aurtikitzen dio, NDFko Strauss Kahn bera aldarrikatzera ausartuko ez litekeen ideiak zabalduz, finantza-tratuen zergatzearena adibidez. Hargatik, paradisu fiskalen kasuan bezala, hogeiak status quo larrian geldotuko dira.

Hiru xantier baditu: arditen egituraren erreforma, nekezal alorreko prezioen erregulazioa eta planeta mailako gobernantza. Erran gabe doa gizon horien leloa liberalizazioa datekeela, lurra,natura, bizidunak benefizio erraldoien aldarean sakrifikatuz. Aldion ez dagoke Abrahamenaren antzera, masakrea gerta ez dadin, labana ahurreansemearen akabatzeko altxatzen den besoa harrapatuko duen jainkorik. Intsentsuz usaindu bezperak kantatuak dira, politikariek ekonomia kudeatzeaz beste funtsik ez dute, garapenazorionaren atarria da eta merkatuak poesia guztiairentsi du: Milton Friedman pozten datxontxongiloen erromerian.