Usaiak, tradizioa bezala, noizbait sortutakoak dira, baina haien ezaugarri nagusia dute, preseski, betikotasuna. Berezkoa dute. Denbora kontua baizik ez da betikoaren uniformea merezitzearena. Usu gure burua engainatzen dugu; betikoa hor denez, ez diogu berriari paradarik ematen. Inertziaren aurkako borrokañoa izaten da ohituraz aldatzea.
Adiskide batzuek merkatuan haien lekua bilatzen ari dira; literalki ari naiz: ortziraleroko Donapaleuko merkatuan toki bila aritu baitira. Mahaia paratu dute, eta gainean, izugarriko gustuz, antolatu haien mozkinak: kalitate handiko kafea; hautsetan erosteko edota bertan hurrupa ttipiz eta solas atseginez edateko. Astez aste, gero eta jende haborok dastatu die edaria. Bi metroz mugiarazi dituzten arte: fini bisita oro. Norabide aldaketak galbidea ekarri die: milaka kilometrotik jiniko kafea ez baita bera bi metrotara —ez ehun—. Atzo goizean, ekia lagun, magnolia ederraren pean hartu dute lekua, eta hor, betikotzeko ideia dute, inertziaren korronteak harrapatu baititu.
