Kitsh, kitsh, kitsh

Bost urte zituenetik, Donostian pasatzen zituen, gerrakoak eta beste gutxi batzuk kenduta, udako opor luzeak. Ahaztu nondik zetorren, ahaztu bostehun urteko historia, eta txalotu gogotik zer nolako txera hunkigarria zion Donostiari. Gernikako arbola txirriki-txarraka kantatzerainokoa. Ikasi zuen, emakumearen balentria!, Inazio, gure patroi handia ere, akaso Jesus Aguirrek irakatsita. Azken hori nik diot, ez dakit. Larrutik dakidana da asuntoari darion mirabekeria txit otzana. Baita gurean ere. Baita sorreran halako ilusioa piztu zigun telebistatik ere. Lekukoak izan gara haren heriotzari eman zaion trataera akritiko eta batere ez periodistikoarena, kazetaritzaren minimoak ere laidotzerainokoa. Labur esanda: latifundioaren historia odoltsutik eta bostehun urteko errenta behin eta berriro ondo kobratutik zetorren; minifundistak ere ez garen maizter mentalon erreberentziak jasota joan da.

Kitsh, kitsh, kitsh, my God!