Klik-klak

Beti kosta izan zait ohetik jaikitzea. Eta jaikita ere pasa izan ditut egunak esnatu gabe. Hori bai, gosaritarako egunkaria mahai gainean izatea gustatzen zait. Konketa bete esne berriak bustitzeko. Etxeko zapatiletan jaitsi naiz behera. Pijama kendu dut, eta txandal zahar bat jantzi. Inork ikusita ere. Eskutan daramat postontziko giltza. Txiki-txikia. Iristear nintzela, sentipen arraro bat izan dut. Postontziaren parean egon arte garrantzirik eman ez diodan bihozkada bat.

Zulotxotik eman diot lehen bistadizoa. Gaur ez du hutsik egin banatzaileak. Hor dago egunkaria. Baina gainekoak. Gainekoak harritu nau. Eman dut pauso bat aurrera. Eta sartu dut giltza sarrailan. Klik-klak. Atzera kolpe bat emanarazi dit zerbaitek. Ia begiak itsutu dizkidan zerbaitek. Gainekoa da. Egunkariaren gainekoa. Baina zer arraio da? Urduri jartzen hasi naiz. Hau ez da parte onekoa. Ez naiz eskutan hartzera ausartzen. Eta egunkaria ere ez dezaket har, gainekoa ukitu behar bainuke derrigorrean. Eta ez naiz ausartzen. Atetxoa zabalik utzi dut, giltzatxoa sarrailatik zintzilik. Nork jakin ixten hasi eta eztanda egingo duen. Auskalo.

Etxera igo naiz. Presaka. Urduri. Logelara sartu eta telefonoa hartu dut. Larrialdietara hots egin dut. 112. Ezetz, ez dakidala zer den. Baina etortzeko. Etortzeko lehenbailehen. Ez dela parte onekoa.

Bi polizia etorri dira. Hemen, esan diet. Eskuargi batekin aztertu dute postontzia, goitik behera. «Ikerkuntza taldekoei deitu beharko zienagu», esan du batek. «Hau ez dun parte onekoa». Hamar minutu. Eta etorri dira. Bata zuri, betaurreko, eskularru eta txanoa jantzita. «Atzera», esan du batek. «Arriskutsua izan daiteke». Pintza luze-luze batzuk atera ditu kaxatik. Postontzian sartu ditu, kontu handiz. Eta atera du. Elkarri begiratu diote. Eta gero niri. Gutun bat da, esan dit. Eskuz idatzitako gutun bat.