Zizarea, oiloa, gu

Mundua ibilian dabilela adierazteko, egunari gauak segitzen diola esan ohi dugu. Bizitzaren zikloa barneratzeko, naturaren logikara hurbiltzeko, kosmosaren parte apal deseuza garela ulertzeko, batere txarra ez emakume bati entzun niona: «oiloak zizareak jaten ditu, nik oiloa jaten dut, zizareek jango naute». Kontatu zidanez, txikitako artazuriketari bukaera emateko errezitatzen omen zuten batere apaindurarik gabeko hiru esaldi laburren sokatxoa. Errezo bat balitz bezala. Artaleak lokotsetik askatzen ari ziren bitartean, zizareak zituzten gogoan bizitzaren iturri gisa, gure akaberaren onuradun moduan. Ederra da. Apaltasunerako dei bat.

Herenegun hil zen emakumea.

Oiloak zizareak jaten ditu... Begiratu batera, emakume hil berriari ikasi nionak oso sinplea ematen du, baina apaltasunak estilo bat duenean eraikitzen, destilazioa dario, gutxirekin asko esaten du, emaitza oso du estilizatua. Artea da.