Denbora aurrera doa
zahartzen ari gara.
Maitasuna ez dut atzo bezala islatzen.
Pablo Milanesen Años abestia hausnarketa malenkoniatsu eta sakona da denboraren joanari buruz eta honek maitasun harremanetan duen eraginari buruz. Isilmandatua dirudien arren, nire maitasuna eta haren islada primeran daude. Baina politikoki motibaziorik ez izateak ezinegona sortzen dit.
Motibazio politikorik ezak ez du zerikusirik adinarekin; are gehiago, adinarekin erradikalizatzen ari naiz. Motibazio politikorik eza nire erreferente politikoaren noraezetik dator. Biratu behar zen trasatlantiko hura jitoan dago. Nik honela, gordinkeriara, laburbiltzen dut: iraultzaile izatetik sozialdemokrata izatera, sozialdemokrata izatetik erreformista izatera.
Askoz hobeto azaldu zuen Joxerra Bustillok Gara egunkarian abenduaren 28an argitaratutako Expectativas iritzi artikuluan:
«Gertatu ohi dena da oposizioko indarrek, gaur egun EH Bildu den bezala, beren garaipen-itxaropenen hazkundearen aurrean erantzun ohi dutela, zentraltasuna apur bat behartuz. Horrek pragmatismo dosi bat dakar eztabaida politikoaren gai nagusiei dagokienez, eta horrek koalizioaren profil ezkertiar garbia desitxuratu dezake».
Zentraltasuna, erreformismoa... sinonimoak ote dira?
Gai asko datozkit gogora: Madrilgo diputatuen kongresuan egindako lana, Hezkuntza legea, Palestinako genozidioa, Trantsizio energetikoaren eta klima-aldaketaren legea, EAJrekin gobernatzeko aldez aurreko jarrera... Nire ustez, gai hauetan zein gainontzeko gaietan zentraltasuna bete dugu, hau da, erreformistak izan gara.
Norbaitek esango du mingotsa naizela, hobe dela txarra txarrena baino, euskal gizarteak oso ondo baloratzen duela egindakoa eta hauteskunde autonomikoetarako inkestetan islatzen dela.
Botoa emango dut, botoa emango dizuet, noski, botoa ematerakoan ez dut sudurra estalita eramango, baina bai ilusiorik gabe, gogorik gabe egingo dut... «Eraiki ahal izateko harmonia ikaragarri hau bihotzak zahartzen dituena».
