Nora doa gizartea?

Azkeneko egun hauetako berriak irakurri ondoren, Bilbon biziko banintz, behintzat kezkatuta egongo nintzateke. Gabon gauean gertatutakoa oso gogorra izan zen: batetik, pertsona bat hilda egoteagatik; bestetik, ikusteagatik bi atxilotuak adingabekoak zirela, eta horietako bat 13 urtekoa. Joan den astean, Otxarkoagako auzoan harrituta geratu ziren adineko bi lagun hilda aurkitu ondoren beren etxean. Orain ere, ustezko errudunak adingabeak ziren.

Galdetzen diot neure buruari: Nora goaz gizarte arloan? Non dago konpontzeko akatsa?

Badira hamar urte irakaskuntzan lanean, eta han gertatu diren aldaketak oso garbiak dira. Hasi nintzenetik hona eta askoz garbiagoak ikasi nuenetik. Eta horrek konfiantzaren galtzea, informazio pozoitsua, identitarik gabeko bide bat, esan nahi du. Ezin dut, eta ez dut orokortu nahi. Nire ustez, haurrek beren etxeetan bizi dituzten eguneroko errealitateak asko aldatu dira gure gizartean: ordu asko soilik etxean, eskolaz kanpoko ekintzak, gero eta tratu txar gehiago edo familia desegituratuak. Familien eta eskolen arteko helburua bera da: haurren eta ikasleen formazio integrala, hau da, izaten, egiten, ezagutzen eta elkarbizitzen ikasi. Gabezia afektiboak, emozionalak, giza portaeran, bere buruarenganako eta besteenganako errespetuan luzatzen direnean eta adingabe baten nortasunean eta izaeran iltzatuta daudenean, oso zaila da sintomak aurkitzea eragindako mina topatu arte. Bizi-kalitatezko gizarte batean, abantailez beteta, hutsik agian... noiz iristen da besteekiko etendura? Nondik dator halako indarkeria?

Gizarte moduan, uste dut guztiok arduradunak garela, parte hartu behar dugula gure herritarren heziketan.