Aste honetan iraganean ikusitako telesailak gomendatzen ari naizela aprobetxatuz, gaurkoan nire rankingeko lehen postuetan dagoenaz hitz egingo dizut. Boterea, familia arteko harremanak eta negozioak nahasten dituen lau denboraldiko telesail bikaina: Succession.
Nor izango da Waystar multinazionalaren ondorengoa? Hori da telesailak lehenengo kapitulutik lantzen duen galdera nagusia. Baina, horrez gain, estatubatuarrek klase sozialen aurrean duten jarrera ere aztertzen du: nori ematen zaion boterea, eta nori ez. Asko izan dira Roy fikziozko familia eta Fox Newseko jabe Rupert Murdochen familia artean paralelismoak ikusi dituztenak, eta askok diote inspirazio iturri izan direla.
Badakit agian ez zarela tentatuko familien inperio mediatikoak eta aberats lotsagabeen pasadizoak kontatzen dituzten istorioekin, baina Succession ez da horretan bakarrik geratzen. Telebistako luxuzko jatordu bat dirudien arren, atzean gizartearen egitura sakon eta onartezinei buruzko gogoeta zorrotz bat gordetzen du. Roy familiaren mundu pribatua ez da dekorazio hutsa; boterearen eta klasearen kode moral berezi baten irudikapen gordina da.
Telesailak oso ongi erakusten du behin aberastasuna lortuta legitimotasun moduko bat ematen dela, eta hortik kanpo daudenek —Tom Wambsgans bezalakoek— beti eramango dutela kanpotarraren marka, ahalegin guztia egin arren. Logan Roy, Waystar multinazionalaren sortzaileak, lau seme-alaba ditu, eta ez dira bereziki trebeak: beti luxuz inguraturik bizi izan dira, aitaren itzalpean. Ez dira ikusgarri bihurtzen gaitasun berezirik dutelako; pribilegioaren inertziak bultzatzen ditu aurrera, eta denak horretaz jabetzen dira. Hor dago, agian, telesailaren indarra: ez gaituela gonbidatzen nork irabaziko duen jakitera bakarrik, baizik eta nola lantzen doazen pixkanaka euren osotasuna, konfiantza eta zentzua denboran zehar.
Eta hori da, agian, ikusleoi gehien heltzen zaiguna. Ez da luxuaren fantasia, ezta boterearen lilura ere. Baizik eta boterearen hutsaltasuna bera: norberaren anbizioak eta familiaren zama nola bihurtzen diren kate, nola ardura emozionalik gabeko mundu batean guztiak dabiltzan korapilo batean preso. Roy familiaren tragediak, umore beltzez jantzia bada ere, aitortu nahi genukeen baino antz handiagoa du gure eguneroko munduarena.
