Norbaiti etxalde bat, berez, jendearen irudimenean deskribatzeko eskatzen bazaio, tartean oiloak, zerriak, behiak edo ahuntzak, zuhaitzak eta pentze bat izanen dira segurrenik. Eta marraztu beharko bagenitu, intuitiboki, kanpoan marraztuko genituzke, mendian, belardi batean edo etxalde baten aitzinean.
Nehori ez litzaioke bururatuko hazkuntza industrial bat marraztea, non kabalak kontzentratuak diren eremu ttipi batean.
Hala ere, jaten ditugun haragi gehienak industria haztegi oso trinkoetatik datoz, eta horiek bihurtu dira arau. Azken urteetan agertzen diren epidemiak (hegazti gripea, eta abar) hazkuntza modelo horietatik datoz gehienbat, giltzapetuta, hazita eta osasun arau zorrotzen arabera garraiatuta dauden bitartean.
Ipar Euskal Herrian, hainbat abeltzain giza heineko hazkuntza atxikitzen entseatzen ari dira, osasun bertute ugarirekin (mugimendurik eza, dentsitate ttipia... Elikadura bat lurraren mugei kasu egiten dienarentzat).
Zailtasuna «abeltzain ttipi» horiei industrialentzako arau berak ezartzea da, abeltzaintza sistema haiengandik oso urrun baita. Animaliak ez daudenez etengabe barnean, arrisku sanitarioa txikiagoa da, animalien sendotasuna indartsuagoa izaten da, eta hazkuntza praktikak, bertutetsuagoak.
David da Goliaten aurka, baina, oporretan etxaldera bisita bat egitea atsegin badugu ere, kanpoko animaliak ikusten ditugunekoa da.
Ipar Euskal Herrian, urte osoan, tokiko kontsumitzaileek sostengatzen dute baserrian edo ekoizle dendetan egiten den zuzeneko salmenta.
Askotan oztopo bat bezala hartzen da baserritar eta tokiko produktuen prezioa, baina askotan kanpoko abeltzaintza da produktu horiek erostean sostengatzen dena, lurra zaintzen duena.
