Beñat

Larunbatean Gernikan izan nintzen, giro kafetero maitagarrian Beñat Axiari paregabearen sorginkeriaz gozatzen, eta, egia esan, ezinezkoa zait aste honetako zutabean beste ezertaz hitz egitea. Horren bizia eta sakona da haren emanaldiak nigan utzi duen aztarna, nire borondatearen jabe bihurtu baita. Beñaten ahots zoragarriak Astrako bunkerraren pareta estuei atera zizkien kakofoniak eta agerarazi zituen izpirituak lagun ditut oraindik nire buruan. Indiar dantza, gospela, bluesa, fandango edo Victor Jara, danborra edo txalaparta, denek bat egiten dute, iragana, oraina eta etorkizuna disolbatzen dituen mantra hipnotiko bakarrean.

Emanaldiaren aurretik Charles Mingus jazz musikari handiaren hainbat grabaketa eta bideo ikusi eta entzun genituen. Tarteka Beñatek jakituriaz betetako azalpenak eman zizkigun, ezagunak uste genituen hainbat doinuri testuinguru eta dimentsio berri eta magiko bat emanez. Baldintza haietan Ellington/Roach/Mingus-en Fleurette americaine munduko gauzarik ederrena iruditu zitzaidan arren, hiru une berezik eman zidaten atentzioa.

Lehenik, musikari taldekideek Eric Dolphy saxo jotzaile gaztearen solo liluragarriak zein arretaz eta mirespenez entzuten zituzten. Bigarrenik, telebista kameren aurrean Mingus-ek kontzertua geldiaraztea eta patxada osoz solasean baxua afinatu, feeling-a bilatu eta keinu bat eginez saioari indar berriz ekitea. Eta, azkenik, hainbat unetan entzuleriak musikaren norabide berritzailea txistukatzea eta beste batzuetan sutsuki txalokatzea.

Bakoitzaren gustuen gainetik, entzuleek erakusten duten konpromisoa, pazientzia eta zentzu kritikoak harritzen naute. Abestiak arrapaladan dastatu, kontzertuetan bideo eta argazkiak egiten etengabe aritu eta zentzu kritikoa zinismo hutsez lurperatzen dugun garai hauetan, benetan musikari arnasa hartzen uzten al diogu? Benetan entzuten al dugu? Tira, gero esango dugu doinu guztiak antzekoak direla eta ezer berririk ez dagoela … Ez dakit, ba.