Zaharregia?

Liburu bat hartu du apaletatik eta Leonard Cohen jaunaren poema bat irakurtzen hasi da kantariaren ahots kraskatua imitatuz bere baitako oharkabetasunean. «Zaharregia naiz hiltzaile berrien izenak ikasteko». Irakurleak begiak itxi ditu eta pentsatu du bera ere hasia dela zahardadearen atean joka, gorputza esaten hasia zaio ahitzen ari zaiola gerra zaharretako zapore mindua dastatzeko sasoia, baina munduaren martxak ere etsipenaren abarora gonbidatzen duela ikusita, irakurlea bihurritzen hasi da bere baitan esaka eta esaka bizi garen bitartean ez garela sekula zaharregi; adina ez dela adi ez egoteko alibi, munduaren ibilian ez dagoela atsedenerako geltokirik. Ez, ez du galdutzat jo nahi hiltzaile berrien izenak ikasteko premia, ganbaran pilatuta dauzka haien berri jasotzeko paperak.

Begiak zabaldu ditu. Bizitzeko falta zaiona du bizitza, iraungiak ditu bizi izandakoaren karneta eta aitzakiak. Irakurtzen segitu du.