Kirol Kudeaketako grebaz

Duela urte erdi baino gehiago hasi ginen Kirol Kudeaketako hitzarmena negoziatzen, urtebete baino gehiago hitzarmenik gabe egon ondoren. Sektoreko hitzarmena da lan-baldintzak arautzen dituen beharrezko esparrua, bai eta enpresen eta sektore bateko langileen arteko harremanak ere. Funtsezko tresna da lan-baldintza duinak ziurtatzeko.

Kirol Kudeaketakoak enpresa pribatuetako langileak gara, baina gure zerbitzuak, batez ere, instalazio publikoetan eskaintzen dira. Gogora dezagun udalek diru publikoarekin kontratatu eta finantzatutako enpresak direla.

Sektore prekarioaz ari gara, soldata baxuetakoa, eta batez ere lanaldi partzialetakoa. Soldata ohikoena 1.000 euro ingurukoa da, eta ohikoena da langile gehienak emakumeak izatea ere.

Instalazioak garbi egotea ahalbidetzen duten langileak gara. Kirol begiraleak gara, eta gure etxeetan dedikazioa eta denbora eskaintzen diogu klaseak prestatzeari; normalean 30 minutu ditugu klase bat amaitu, 30 kilometrora teletransportatu eta hurrengoa hasteko; gure orduko prezioan oporrak eta aparteko ordainsariak hainbanatzen dizkigutenak gara. Sarbideetako langileak gara, eta gure maitasun guztiarekin erantzuten diegu erabiltzaileei. Bizitza salbatu eta zuen seme-alabak zaintzen ditugun sorosleak gara.

Negoziazioei ekin genien sindikatu bakoitzeko hainbat aldarrikapenekin, baina, azkenik, proposamen bateratu bat aurkeztu genuen (CCOO, ELA, LAB, UGT), puntu asko kanpoan utzita, eta ukaezintzat jotzen ditugun lau puntutan zentratu genuen aldarrikapena.

Horrela, eskarietatik kanpo uzten ditugu honako gai hauek: gurasoak edo anai-arrebak hiltzean ordaindutako sei eguneko baimena lortzea, edo medikuaren kontsultarako ordu-mugarik ez izatea, eta, behar izanez gero, hamar ordu lehen eta bigarren mailako senideei laguntzeko. Halaber, klase bakoitzeko hamabost minutu gehiago zenbatzea nahi genuen, etxean egiten dugun prestaketa lanagatik.

Hainbat bilera egin ondoren eta ia aldarrikapen guztien erantzuna ezezko erabatekoa zela ikusita, alternatibarik gabe, mobilizazioei ekin genien oinarrizko lau helbururekin:

1. KPIaren igoera, erosteko ahalmenik ez galtzeko. Gogora dezagun lanaldi osoko 1.000 euroko soldatez ari garela.

2. Norberaren gauzetarako egun bat gehiago izatea, begiraleek ez baitute oporrik.

3. Bajen estaldura hobetzea.

4. Lanpostu hutsen ondorioz libre gelditzen diren orduak plantilako langileei eskaintzea, lanaldiaren %100era hurbil daitezen.

Bi hilabetez greban egon ondoren, bi hilabete nominak zerora jarrita, eta egoera horrek kalte emozional handia egiten badigu ere, gauza da bigarren, hirugarren eta laugarren puntuei dagokienez, ez dela inolako aurrerapenik egin eta ia ez dela negoziaziorik egin. KPIaren igoerari dagokionez, hasiera batean, enpresek %2,5eko igoera eskaini zuten, eta hori handitzea guztiz onartezina zela adierazi zuten.

Hilabeteko grebaren ondoren, patronala osatzen duten lau enpresek (ez dira sektoreko enpresa guztiak) atzera egin dute eta aurten langileei %4,5eko igoera ordaintzea eskaini dute. Horrela, patronalaren barruan ez dauden enpresentzat lan egiten duten pertsona horiek guztiak kanpoan utzi dituzte. Guk argi daukagu, ez ditugu bakarrik batzuentzat hobekuntzak nahi, denontzako hitzarmena nahi dugu.

Ezin omen digute gehiago ordaindu, argia igo omen da, gasa... Guri ere bai. KPIra iristeko hainbat formula helarazi ditugu. Esan behar da udal batzuek dagoeneko KPIa igo duten arren, ezin dituztela enpresak behartu igoera hori langileek jaso dezaten. Eta, horrela, paradoxa bat sortzen da: langileoi ukatzen zaiguna enpresen irabazietara joaten da. Izan ere, nora doa diru hori bestela?

Alderdi politikoekin eta alkateekin bildu gara. Gehienek babesten gaituzte, baina orain beren instalazioak irekitzen dituzte, gure bi hilabeteko grebari indarra galaraziz eta gure eskubideak urratuz, Udal eta Kontzejuen Federazioak egindako txosten batean oinarrituta. Txosten horrek, ustez, legezko babesa ematen dio instalazioak irekitzeari. Guk helegitea jarrita ere, jakinda arrazoia izanagatik ere denboran luzatuko dela, gure egungo egoera askoz ere zailago jartzen du. Eta instalazioak irekiz, udalek diru publikoarekin ordaindu beharko duten demanda bat galtzeko arriskua dute.

Aipatzekoa da greba honek ez diela ekonomikoki eragiten enpresa esleipendunei, dagoeneko itxita dauden aurrekontu-sailek finantzatzen baitituzte. Beti gelditzen da itxaropena udalek, nolabait, aurkituko dutela modua eragindako galera eta nahasmenduak enpresen gainean jartzeko. Horrela ez ginateke langileak izango greba honetako pagotxa bakarrak.

Immobilistatzat jotzen gaituzte, baina sektorearen egoera ezagutzen duen edonork ikusten du gure erreklamazioak justiziazkoak direla, eta ezin dugula onartu gehiago pobretzea.