Denboralea

Batetik, euri-ttantten hotsa entzuten ari naiz etxeko leihoetako kristaletan. Haizea ere zakar dabil. Bestetik, eta aldi berean, irratia pandemiaren berri ematen ari da atertu gabe. Zifrak, datuak. Hildako, eritetxeratu eta kutsatuen kopurua.

Manuel Rivasek El lápiz del carpintero eleberrian kontatzen duen pasarte baten zatia etorri zait gogora. Galiziako kostaldean, neguko gau batez, denboraleak Palermo izeneko itsasontzia hondoratu zuen. Egurrezko kaxatan gordetako mila eskusoinu zekartzan. Itsasoak olatuen baitan ibili zituen zartatzeraino, eta azkenean hondartzaraino ekarri. Eskusoinuen hotsak —doinu tristeak ezinbestean— gau osoan zehar entzun omen zituzten kostaldean bizi zirenek, denboralearen haizeak ate eta leihoen zirrikituetatik sartzen baitzituen.

Behin eta berriz olatuek joak, eskusoinu guztiak isildu ziren egunsentirako. Hondatuak zeuden erabat. Bat izan ezik. Eskusoinu hura arrantzale gazte batek aurkitu zuen arraldeko zulo batean…

Istorioak beste bide bati heltzen dio Rivasen eleberrian. Honainokoarekin aski dut nik. Hots pittinen bat ateratzen duen eskusoinu bat behintzat geratu zaigu. Geuk ikusiko dugu harekin zer egin. Jotzen ikasten hastea onena. «Berrasmatu» deitzen diote horri orain.