Bisoia

Aire egokitu eta berogailudun autoetan egiten ditugu etxetik kalerako eta handik etxerako bideak. Ez dugu leihatilarik ia zabaltzen, eta gure ondoan, oso ondoan bizi diren izakiei bizkarra emanda bizi gara. Gure etxe azpiko errekan bisoi europarra bizi da oraindik. Gerra irekia omen dauka amerikarrarekin, baina, zorionez, irautea lortu du. Maiatzean ugaltzen da antza, baina guk jakin ez. Geurean itsututa, udalari oinezko bidea eskatu genion herrigunera oinez joan ahal izateko bizitza arriskatu gabe, eta obrak hasteko baimena dagoela esan digutenean, bisoiaren bizitza arriskuan jar dezakegula esan digute. Ez dugu haren ezaugarririk ez bizilekurik ez ezer jakin: ez dugu sekula interesik jarri. Udalak oinezkoen bidea eraikitzeko lanak atzeratu egin ditu uda ostera arte, eta ezagutzen ez dudan bizilagunarengatik asko poztu naiz.

Ukitzen dugun guztia kakazteko joera dugu; baita autoa etxean uzteko azpiegiturak eraikitzen ari garenean ere. Bisoiaren ipuina ondo amaitu da oraingoz, baina pentsatzen hasi naiz, Okaren ertzak turistaz betetzen dituztenean, ea nola babestuko ditugun bertako flora eta fauna. Kataluniako autokarabanentzako aparkaleku batean ezagutu nituen basurdeekin gogoratu naiz: turistek emandako hondakinekin bizi ziren. Tristura sartzen zait pentsatuta bakarrik.