Emaztegaia

Ezkondu aurreko agur festa tipikoan parte hartzen ari ziren, eta bera ezkongaia zen, hemendik gutxira benetan eramanen duen belo zuriaren bertsio parodikoa jantzita, haien lagunak (denak neskak) ez bezala. Bartzelonako Errege plazan gaude, auzoko elkarte batek antolatutako kontzertuan, emaztegaia hurbildu zaigunean, adiskideek jarri dioten ginkana estiloko probetako baterako laguntza eskatzera.

Ez gara haiek uste duten publiko harkorra. Horrek ez die atzera eginarazi; musika amaituta, guregana hurbildu dira ea ezagutzen dugun taberna edo festa-aretoren bat parrandan jarraitzeko. Gure deserosotasuna nabarmena da, guretzat behintzat. Haiek berriz ekin diote isilik gaudela ikusita. Gutako batek hanka egin du, agian matrimonioak betikotzen dituen betiko balioenkontra oldartu behar ez izateko. Beste batek leherrenak egin behar izan ditu neskei ez ikusarazteko tokiz kanpo dagoela galdera, hiriaren turistifikazioaren kontra borrokatzen ari den auzune baten lana eta aurreko ordu guztietan antolatutako guztia gaitzestea lekarkeelako erantzuteak berak. Nik kanpotarrarena egiteko karta jokatu dut, koldarki, horrek haiengana hurbiltzen nauela ohartu gabe, ni ere turista bainaiz, «ens quedem al Gòtic» oihukatuagatik.