Oihaneko legea

Mahaiaren bueltan dago boskotea. Adintsukoak dira, eta afizio bera konpartitzen dute: mendizaleak dira. Afaltzen ari dira, tertulian, eta anekdota bat kontatzen hasi da Mikel, Pirinioetara joan zirenekoa. Abila da kontaketan, eta irri egin dute guztiek istorioa bukatu duenean. Mireni ez zaio gehiegi gustatu, detaile batek mindu duelako, baina irribarre egin du, eta isilik dago mahaiaren ertzean: gustatuko litzaioke hari ere solaserako halako erraztasuna izatea; inbidia dio. Baina arestian saiatu da txiste batekin eta arraro begiratu diote aldameneko biek. Ez zaie, antza, gustatu.

Andoni eta Jokin Mikelen gainetik hasi dira honetaz eta hartaz mintzo. Biharamunean zer eginen duten darabilte ahotan, baina ez zaie deus bururatzen. «Eta eskalatzera joanen bagina?», bota du Alaznek, bere ahots hauskorraz. Jokinek eta Andonik mendi izenak zerrendatzen segi dute, harik eta Andonik eskalatzera joateko proposamena egin duen arte, eta aho batez onartu dute guztiek: «Ideia bikaina!». Alaznek erabaki du ahots altuagoz hitz egitea hortik aurrera, eta nahi baino gehiago azkenean; eztarria urratu egin zaio.

Herrira bueltan Foruzaingoak gelditu ditu: nortasun agiria eskatu die guztiei, eta banan-banan gazteei deitzen hasi da. Lehenik, Jokin txoferrari, drogarik ote duen, eta poltsikoak hustu ditzala. Berdin Andoniri eta Mikeli. Eta Alazne eta Miren kotxean gelditu dira, eurak noiz deituko zain. Baina segitzeko erran dio Jokini foruzainak. «Ze zortea!», pentsa lezake batek, baina frustrazioz bueltatu da Miren, belarra sakelan zuela zakar errateko gogoz poliziari. Nik ere egin izan dut behin baino gehiagotan: borondatearen kontra gogor itxurak egin, ozenago mintzatu, edo batzuetan isildu eta irentsi, paretsutzat har nazaten. Baina kontua da zergatik ibili behar dugun horrela ez gaitezen izan, onerako zein txarrerako, ikus eta entzunezin...