Albistea entzun

BI AHOTSETARA

Rock de luxe

Jon Pagola -

2023ko urtarrilak 29

Noiz hasi ziren kontzertuetako prezioen igoera eskandalagarriak? Noiztik da diruduna, eta ez beste inor, Iggy Pop, Patti Smith edota Norah Jonesen publiko objetiboa? Noiz bihurtu da musika popularra Louis Vuittonen poltsa esklusibo bat? Etxea hipotekatu behar da Primavera Soundeko sarrerak erosteko edo nahikoa da etxebizitzaren abalarekin? Aurrean daukat Bartzelonako jaialdi erraldoiaren webgunea: eguneko sarrerak 125 euro. Hiru egunetako pasea, ekainaren 1, 2 eta 3an, 325 euroan. Ez naiz ausartzen VIP jartzen duen sarreretan klik egitera.

Ez da erraza jakitea nola eta zergatik iritsi garen puntu honetaraino. Alde batetik, bizitzak nabarmen egin du gora, eta zuzeneko musika ez da irla isolatu bat. Ukrainaren komodina ateratzeko tentazioa izan aurretik, nire Irungo lagun Kikeren teoria azalduko dut. Errua Tom Waitsena dela esaten du. Rain Dogs diskoaren autorea izan zen aitzindaria;hark dioenez, 2007ko udaran Donostiako Kursaalera etorri, eta 100 eta 125 euro arteko prezioak ezarri baitzituen. Auditorioko harmailak aise bete ziren eta 1.800 sarrerak bukatu egin ziren. Boutade bat izango da, zeren Tom Waits ez da Coldplay edo Beyonce; baina Kikek, ordea, arrazoi du beti dagoela lehen aldi bat.

Neoliberalismoak, dena negozio bihurtzeaz gain, tranpak jartzen dizkigu. Eta itsu-itsu erori egiten gara. Bonuak eskuratu ahal izateko, epeka ordaintzeko aukera eman dute Primaverako antolatzaileek. BBK Livek ere berdin egiten du. Trikimailua normalizatu da. Egungo musika jaialdiak gure aitona-amonen telebista eta frigorifikoak dira, nekez aurreztutako soldataren gastua. Praktika kapitalista zaharrak aplikatzen maisua da Gabi Ruiz Primavera Soundeko sortzaile eta ideologoa. Diru goseak ez du mugarik: langile portugaldarrak kontratatzen ditu txosnetan lan egiteko eta plastikozko basoetako garagardo batek bospasei euro balio ditu. Rocka luxua da, eta tristea iruditzen zait.

Sareko BERRIAzalea:

Irakurri berri duzun edukia eta antzekoak zure interesekoak badira, eskari bat egin nahi dizugu: Berria diruz babestea.

Zuk eta zure gisako sareko milaka irakurlek egindako ekarpenarekin, eduki gehiago eta hobeak sortuko ditugu. Eta, zuekin osatutako komunitateari esker, publizitateak eta erakundeen laguntzek bermatzen ez diguten bideragarritasuna lortuko dugu.

Euskarazko kazetaritza libre, ireki eta konprometitua eskaini nahi dizugu egunero; bizi zaren munduaren eta garaiaren berri ematen segitu.

Albiste gehiago

Musika estilo askotara zabaldu da trikitia azken urteotan. Irudian, Neomak taldearen kontzertu bat, Durangon (Bizkaia). ©RAUL BOGAJO / FOKU

INFERNURAINOKO SUSTRAIAK DITU

Olatz Enzunza Mallona

Euskal kulturan errotuta dauden musika tresnetako bat da trikitia. Euskal Herriko plazetan zein musika eskoletan bizi-bizirik dago oraindik ere, eta, tradizioa alde batera utzi gabe, musika estilo gehienetara ere zabaldu da azken hamarkadetan. Transmisioan dago gaur egun kezkarik handiena.
 ©IRATXE ETXEANDIA

«Trikitiaren errealitatea ez dator bat gizarteak irudikatzen duenarekin»

O. Enzunza Mallona

Trikitiaren ibilbidea eta iruditeria kolektiboa ari da ikertzen Gontzal Carrasco bere doktoretza tesian. Tradizioaz gainera, instrumentuaren «beste errealitate batzuk» erakusteko beharra dagoela nabaritu du.
Bere diskoei osotasun tematikoa edo musikala eman izanagatik nabarmendu da Andy Shauf. ©BERRIA

'Norm', jazarle baten istorio zatikatua

Mikel Lizarralde

Andy Shauf musikari kanadarraren bakarkako ibilbideko seigarren diskoa da 'Norm', kantuz kantu obsesio toxiko baten kontakizuna egiten duen lan leun eta detailez betea.

Hazi eta hazi

Julen Azpitarte

Argitalpena: Planb-rec.

Astekaria

Asteko gai hautatuekin osatutako albiste buletina. Astelehenero, ezinbesteko erreportajeak, elkarrizketak, iritziak eta kronikak zure posta elektronikoan.

Iruzkinak kargatzen...

Izan BERRIAlaguna

Zure babes ekonomikoa ezinbestekoa zaigu euskarazko kazetaritza independente eta kalitatezkoa egiten segitzeko.