Futbolaren bilakaera

Atzera begira dezagun. 2010eko eta 2014ko Munduko Kopetan posizio-futbolaren goraldia bizi genuen. Eredu horren ezaugarri nagusia baloia edukitzea zen. 2018tik aurrera, ordea, beste futbol mota bat nagusitzen hasi zen. Horretan, arlo fisikoak garrantzi handiagoa zuen. Jokoaren erritmoa askoz ere handiagoa zen, eta espazioak murriztuak izatetik zabalak izatera igaro ziren. Trantsizioetan ondo moldatzen zirenek irabazteko aukera gehiago zuten.

2022ko Munduko Kopak egokitzapenari eman dio balioa. Qatarrek ispilu-sistemak jarri ditu modan. Selekzio askok aurkariaren eskema errepikatu dute, bai markak errazago hartzeko, baita aurkariaren kopuru nagusitasuna eragozteko ere. Beraz, egokitzapen gaitasun handia duten selekzioez ari gara, ez bakarrik aurkariari, baita beren egiturari dagokionez ere. Bi finalistak, hain zuzen ere, talde kamaleonikoak dira, eta ez dute menderatu beharrik irabazi ahal izateko.

Finalistek duten beste ezaugarri bat da aurrelaria dutela biek. 2010-2014 urteetan, aurrelari peto-petoen ordez, areatik urrun jokatzeko gai ziren jokalariak nagusitu ziren.

Frantziak eta Argentinak bi profilak dituzte: Giroudek eta Julian Alvarezek aurrelari-erreferentzia gisa jokatzen dute, eta Bezemak eta Lautarok aurrelari-jokalari gisa. Bi kasuetan lehen profila gailendu da. Giroudek eta Alvarezek erdiko atzelariak finkatu eta defentsa-lerroa luzatzen dute. Kasualitatea ala ez, erreferentzia argirik gabeko taldeak bidean geratu dira: Espainia, Herbehereak Alemania...

Munduko Kopak futbolean nagusitzen ari diren joeren termometro gisa balio du. Ezerk ez du hobeto frogatzen futbolaren bilakaera Munduko Kopa batek baino gehiago.