Bakarka

Euskadiko Orkestra

Euskadiko Orkestra agur esaten ari zaio egunotan bere 2022-2023ko denboraldiari: tragedia batekin (edo askorekin) hasi zen, hain zuzen ere, Dmitri Xostakovitxen 8. sinfoniarekin, gerra garaikoa; konpositore beraren 15. sinfoniak eman dio amaiera, kutsu baikorragoa duen pieza, betiere bere izaera isilak sortutako enigmak erdigunean jarriz, triskantzak barneratu eta horien gainetik ibiltzen jarraitzeko bideak miatzen dituena. Baina horren aurretik, intentsitate eta nortasun berezia duten beste bi obra entzun ziren.

Nurenbergeko maisu kantariak operaren oberturak ireki zuen kontzertua, Treviñoren aginduzko keinuen gidaritzapean geruza lakarra erakutsi zuenak. Gehiegizko saturazioa antzeman zen soinuan, alderdi iluna ere agerian. Horrek eragin zuen, orokorrean, maila zein kolore askotarikoak ezin desberdintzea.

Ondoren, Yulianna Avdeeva pianista errusiarra izan genuen berriro gurean, oraingoan bere espezialitatea den Frederic Chopinen musika interpretatzeko, zehazki, bere 2. kontzertua piano eta orkestrarako. 1832an Parisen estreinaldia egin ostean, François-Joseph Fetis kritikariak esan omen zuen Beethovenek pianoarentzat idazten zuela eta Chopinek, aldiz, piano jotzailearentzat. Egiaz, Avdeevak emozioz eta inspirazioz beteriko uneak eskaini zituen: Maestoso-an oreka eta argitasuna, Larghetto-an taupada garbia, Allegro vivace-an dinamikak eta norabide ziurra. Dena bere tokian, ezer estutu gabe, pedalean oparo eta neurritsu.

Orduan bai, bigarren zatian Xostakovitxen iruditeria pertsonalean sartzeko aukera zabaldu zitzaigun, orkestraren lanketa finari esker. Barne eta kanpo erreferentzien jolasean zintzo, hasieratik nabari izan ziren sekzio desberdinen kolore zaindua. Lehen mugimenduan, flautaren samurtasuna eta harien trinkotasuna; bigarrenean, biolinaren, biolontxeloaren eta tronboiaren irakurketa paregabea; hirugarrenean, klarinetearen dotorezia. Perkusioak ere gau aparta egin zuen. Orkestra bera osotasuna delako sentsazioa falta bazen ere, parteez gozatzeko kontzertua izan zen.