Dezibelak eta epika

Gure heavy metal eszenako talderik esanguratsuenetako bat hamabost urteren ondoren bueltan da disko berri batekin. Itzulera pandemia baino lehenago programatuta zegoen arren, egoera berriaren erruz, bertan behera gelditu zen, garai oparoagoen esperoan. Koronabirusak zapuztutako hainbeste proiekturen artean beste bat izan zen hau, beraz, harik eta abenduan itzulera gauzatu zuten arte. Bi taldekide berrirekin itzuli dira: Mikel Yarza (Hilotz) baxuan eta Etxahun Urkizu (Hilotz, Governors) baterian, Joxi Perurena baxu joleak eta Unai Corral bateria joleak taldea utzi baitute.

Zeldatik Haritz Harregiren Usurbilgo estudioan grabatu dute. Lehen aldia dute Haritzekin, eta esan dezakegu taldearen esentzia ondo islatu duela. Lan hau itzulera bat da taldearen sustraietara, oinarri epikoa eta power metaleroa gustu onez taularatu baitituzte. 2000ko hamarkadarako itzulera izan liteke, baina Asgarthek bisitatzen dituen paisaiak eternalak eta hilezkorrak dira. Ez da, ondorioz, gitarra ebaki eta erritmo trabaturik falta, ez eta tonu altuko errepika goraturik ere.

Hasiera loriatsua da, intro dotorea dela eta. Segidan dator Zeldatik, diskoaren aspektu melodikoaren adierazgarria, baina baita erritmo trabatu eta gitarra bikoiztuena ere. Kantua gitarra soloa dutenetakoa da. Errekurtso hori erabiltzen duten kantuetan asko irabazten dutela esan beharrik ez dago, tonu altuko ahotsen erabilera dagoenean intentsitatean irabazten duten moduan. Izurri berria edota Abdoulay azaldutakoaren oso adierazgarriak dira. Kale gorrian erakargarria da ere, kuraia erakusteaz gain, gitarra soloa eta ezusteko amaiera lasaia baitauzka.

Bestalde, errepikek nahiko planoak izaten jarraitzen duten arren, nahita bilatutako estrategia dirudi, eta estiloaren adierazgarria ere bada. Egia da nahi izanez gero erasokorrago jokatu dezaketela, baina Asgarthen historian soinuak garbitasunera jotzen du sarritan, dudarik gabe azken puntu hori asko erlatibizatu behar dugun arren. Era berean, gitarren zerratze eta erritmo markatuek horri guztiari kontrako norabidea ematen diote. Horrez gain, zati melodikoak bereziki maite dituen taldea da Añorgakoa (Zeldatik, Abdoulay eta beste asko). Azken kantu horrek intro moduko bat ere badauka, benetan iradokitzailea.

Nahi nukeen herria eta Abdoulay bera, aldiz, pultsazio benetan astunen jabe dira. Erritmo pisutsu, geldo eta ahalguztidun horiekin kontraste interesgarria lortu dute, segidan datozen azelerazioekin berriro hasierako puntura bueltatzeko. Ezin bizi-ren abiadurak Iron Maidenen zenbait pasarte ekar ditzake gogora. Egia esan, kanturik politenetakoa dugu horixe, baita diskoa ixten duen Parasitoa ere: gitarra eta ahots bikoiztuak, riff eleganteak eta errezitatua hasieran... zer gehiago nahi du bada Asgarthen jarraitzaileak?