Parisko Hitzarmena sinatu zutenean, 2015eko abenduaren 12an, herrialde gehienetako agintariek ospatu egin zuten, nazioarteko akordio berria giltzarritzat jo baitzuten klima larrialdiari aurre egiteko, Kyotoko Protokoloaren jarraipena ahalbidetuz. Erregai fosilak alde batera uzteko abiapuntua ezarri zuen hitzarmenak, eta, horrekin batera, 197 herrialdek konpromisoa hartu zuten tenperatura igoera 1,5 gradura mugatzeko.
Asko kosta zen aurrera ateratzea. Ados jartzeko proposamenetako batzuk gutxienekoetan utzi behar izan zituzten, eta haietako batzuk zakarrontzira bota ere bai. Ordutik bost urtera, konpromisoak hartu zituzten herrialdeen bidea errepasatuz gero, ez da oso pozgarria gertatu dena, aurrera egin den arren gutxiegi egin baita, eta deskarbonizazio prozesua epe luzera jarria baitute gehienek. Ez da espero emisio murrizketa drastikorik datorren hamarkadarako, baina epe laburreko erabakiak hartu behar dituzte herrialdeek, trantsizio ekologikoa behar bezala egiteko eta klima larrialdiaren eraginik okerrenak lehenbailehen saihesten hasteko.
Eta trantsizioak benetakoa izan behar badu, ezin da utzi enpresa handiek eta estatuek sustatzen duten ustezko ekologismo berdearen esku, eta beti bezala edo gehiago kontsumitzen jarraitu, gutxiagorekin bizitzen ikasi gabe.
HIZPIDEAK
Argiak baino ilun gehiago
Iruzkinak
Ez dago iruzkinik
Ordenatu
