Kapitala bizi, gazteok biziraun

Gaizka Suarez Iparragirre
2019ko maiatzaren 19a
00:00
Entzun
Giza komunitate garaikidearen ekosistema dira hiriak; hiritarren arteko harremanek osatutako errealitate sozioekonomikoak. Metabolismo jakin bati jarraikiz etengabeko eboluzioan daudenak, gainera.

Gure ekosistemak azken urteotan aldaketa bortitzak jasan ditu. Seguruenik hiriaren beraren jarduna naturalki horren asimilatua izateak eraman gaitu maiz bertan gertatutako aldaketa horiek fenomeno natural bezala ulertzera. Hala ere, alokairuak 955 euroan dauden bitartean gazteon batez besteko soldata 855 eurora murrizteak naturaletik ezer gutxi dauka. Hain zuzen, Euskal Herriko hiriburuetan eta, gure kasuan, Bilbon gertatzen ari den tertziarizazioa eta turistifikazioa prozesu gidatua da, arduradun batzuek hartutako erabakien ondoriozkoa, hots, Thatcherismotik datorren ofentsiba neoliberalaren aplikazio praktikoa da.

Kapitalaren kapitala bihurtu da Bilbo. Bizitzak bizitzeko beharrean, kapitalaren akumulaziorako bizi den hiria. Glovo, Deliveroo, Uber... bezalako espezie inbasore berriek beraien esplotazio eredu modernoak ereiteko habitat egoki bezala aurkitu duten hiria. Modernitatearen sinbolo eta joera berri bezala azaltzen zaizkigun multinazional hauen atzean inoizko esplotaziorako teknika eraginkorrenetako bat ezkutatzen da. Autonomoen figura faltsuekin langileak (normalean gazteak eta migranteak) autoesplotaziorako motibatu eta era berean babesgabetasun handienean geratzen dira. Hori gutxi balitz bezala, langileoi edozein herri ekimen egiteko espazio publikoaren erabilera guztiz ukatzen zaigun bitartean, gure kaleak beraien negoziorako lantokia dira inongo mugarik gabe.

Ildo beretik, ostalaritzarena da Bilbo globalizatu eta kapitalista ezaugarritzen duen beste sektore bat. Gero eta masiboagoa den turismoari kontsumo eskaintza egiteko ugaldutako frankizia erako kateak edota jabe bakarraren jabetzakoak izaten diren taberna sareak negozio tradizionalak estutzen dituzte, lehiarako gaitasun handiagoa dutelarik. Nortzuk dira berriro ere honen biktimak? Alde batetik, beraien lanpostuetan ostalaritzako hitzarmeneko baldintzak ere aitortzen ez zaizkien langileak eta, bestetik, kolonizazioak eragindako prezioen igoera eta eremu erreproduktiboen deuseztapena dela kausa auzoetatik botatzen ari diren auzotarrak.

Baina, hiriaren paradigma berri honek dakartzan ondorioak ez dira soilik lan esparrura mugatzen. Zer da behin lanetik aterata gure eguneroko miseriak denbora batez ahazteko duguna? Amancio Ortegaren Gran Via-ko erosketek, Aburtoren makroekitaldiek eta apustu etxeek monopolizatu nahi duten kontsumo aisialdia dugu. Guztiak alienatzaileak eta kapitalisten poltsikoak betetzen jarraitzera bideratuak baina, horietan azkena bereziki kezkagarria, gazteria desaktibatu eta galbidera eramateko duen gaitasunagatik. Bereziki kezkagarria azken urteotan langileoi miseriatik ateratzeko itxaropen faltsuak sortzeari esker izandako gorakadagatik.

Hasieran esan bezala, aldaketak ez dira zerutik etortzen, ez dira naturaren patua; ekosistema hauetan agintzen dutenen estrategia dira eta estrategia horrek kondenatzen gaitu gauden bezala egotera, bizirautera. Etortzen denaren menpe aldi baterakotasunean harrapatuta. Bizirauteko gutxieneko soldata bat eskuratzeko lanaldi amaigabeak egitera behartuak. Pisu turistikoen ondoriozko alokairu garesti horiei aurre egiteko gaitasunik gabe. Kolektibotik deserrotuta, atomizatuta, arazoei era kolektiboan erantzuteko ezintasunean. Bilboko Oasi emankorraren kontakizun hori basamortuan ezinean dabilen gazteari sortutako ispilatzea besterik ez da. Hiri bizigarri baterako eskubidea ukatzen ari zaizkigu, bizitzarako eskubidea, eta erantzuten ez badugu beranduegi izango da.
Iruzkinak
Ez dago iruzkinik

Ordenatu
0/500
Interesgarria izango zaizu
Nabarmenduak
Orain, aldi berria dator. Zure aldia. 2025erako 3.000 babesle berri behar ditugu iragana eta geroa orainaldian kontatzeko.