Ezer gertatzen ez denean

Abenduaren 6an hamahiru urte bete ziren Epamonidas Korkoneas poliziak Alexis Grigoropoulos hil zuenetik. Alexisen hilketak Exarjia auzoa, Atenasko gizarte-mugimenduen auzoa, erabat aldatu zuen betiko. Grezia osoa aldatu zen, egia esan. Alexisek 15 urte zituen poliziak odol hotzean hil zuenean. Kalean lagunekin eserita zegoen, asteburuero ehunka gazte atenastarrek egiten duten bezala. Erantzuna berehalakoa izan zen: ordu erdi geroago auzoko kaleak piztu ziren. Barrikada sutsuak ohikoak dira hemen, baina 2008ko abenduaren 6a desberdina izan zen. Protesta anarkista gisa hasi zena belaunaldi errebolta bihurtu zen. Dozenaka mila gazte kalera atera ziren hilketarengatik protesta egitera, baina baita krisi bortitza zetorkien intuizioagatik ere. Grezia osoko unibertsitate eta institutuak okupatuak izan ziren. Antzokietan, lantegietan eta zinemetan okupazioak egon ziren. Ehunka kaputxadunek Atenasko banku guztiak erre zituzten. Denak; asteetan ezin izan zen dirurik atera. Komisariek dozenaka eraso su-eragile jasan zituzten. Salonikako antzoki garrantzitsueneko aktoreek ateak ireki zituzten, eta asteak pasatu zituzten emanaldiak doan emanez. Hilabete baino gehiagoz, estatua ez zen kalea kontrolatzeko gai izan. Patisioneko barrikada batean, Exarjiako muga markatzen duen etorbidean, ballet dantzari talde batek Ravelen boleroa interpretatu zuen molotov koktelak astinduz. Milaka lagunek parte hartu zuten manifestazio basati eta ederretan. Errebolta desesperatua izan zen, ederra eta makarra. Lelo bat Exarjiako ereserki bihurtu zen: Poliziak, txerriak, hiltzaileak. Syntagma plazako Gabonetako zuhaitza erre zuten.

Joan den astelehenean, abenduaren 6an, dozenaka polizia Syntagma plazako Gabonetako zuhaitza babesten ari ziren. Alexis Grigoropoulosen hilketa gogoratzeko manifestazioak amaitu zirenean, istilu handiak izan ziren Atenasen, Salonikan eta Patrasen, baina Gabonetako zuhaitza ez zuten erre. 2008tik sinbolo bihurtu da, ez bakarrik mugimenduentzat, baita estatuarentzat ere. Zuhaitza salbu mantentzea hiriaren kontrola erakustea da. Baina 2008tik, bai estatuak, bai mugimenduek badakite Greziako kaleak edozein unetan leher daitezkeela, nahiz eta inork ez dakien ziur noiz lehertuko diren. Batzuetan dena hondatzen da, eta, aldi berean, denek ezer gertatuko ez balitz bezala jarraitzen dute. Batzuetan, axolagabekeriaren eta eztanda orokorraren arteko aldea kasualitate sail bat besterik ez da ausaz, epika zantzurik gabe.

Grezian pandemiaren unerik txarrenean gaude. Txertoen aurkako eskuin muturreko kanpainaren erruz —Eliza ortodoxoaren sektore ultrakoenaren parte-hartzearekin—, herritarren %63k soilik du jarraibide osoa. Inoiz baino kutsatze gehiago daude, eta inoiz ez da heriotza kopuru handiagoa izan COVID-19a dela eta. 7.000 kasu, ehun heriotza baino gehiago egunero. 2020ko bigarren konfinamendua ezarri zenean baino hiru aldiz gehiago da. Ospitaleak gainezka daude. ZIU Zainketa intentsiboetako unitatean egon beharko luketen ehunka paziente gela normaletan artatzen ari dira, ez baitago zainketa intentsiboetako unitaterik guztientzat. Eta ez dago ZIUrik guztientzat, gobernuak 50 plaza gorde dituelako lagunei esleitzeko: apaizak, Demokrazia Berriko militanteak, lotura politikoak dituzten pertsonak, eta abar. Eskandalu handia izan da egun batzuetan, baina ez da ezer gertatu. Eta seguru asko ez da ezer gertatuko... Baina jendea nazkatuta dago, eta agian bihar dena bat-batean lehertuko da.