Zahar-etxean

Akolitoa nintzela, zaharren egoitzara ere joan behar izaten zen. Emakume bat doi-doi zen ibiltzeko gai, eta apaizari esan zion:

— Ai, jauna! Zertzuk ikusi behar ditugun, arin hiltzen ez bagara!

— Ez al zaude esku onetan? —galdetu zion Don Deoliok, apur bat noraez.

— Bai, jauna, bai! —baieztatu zuen emakumeak. Pentsa zer estimaturik nagoen, ez didate uzten inora joaten. Ez joaten, ez egoten! —marmartu zen.

— Jesus, emakume! —hots egin zuen apaizak—. Zaintzaile finen entzutea dute, ba!

— Finegiak, jauna! —hots egin zuen emakumeak ahots irrituan—. «Ibili egin behar duzu! Hau eta hori eta bestea egin behar duzu!». Bizitzaren ustezko luzatze txiki batek merezi al du pairatzea zaharroi eragiten zaizkigun neke guztiak?

— Baina, Antoni! Nik ondo ikusten zaitut. Oso ondo, esango nuke.

— Hainbeste ere ez, jauna —apaldu zen emakumea—. Hemen denak ikusiko ditu burumakur. Ba al daki berorrek zergatik? Inguruan zer dagoen ez ikusteagatik!

Pasilloan aurrera gindoazela, Don Deoliok gizon bati esan zion:

— Hemen gure Gaztelu ere! Zelan doa bizimodu hori?

— Hau zahar-etxea da, jauna —erantzun zuen Gaztelu-k.

— Zu ez zara horren zaharra! —losintxatu nahi izan zuen apaizak.

— Ez, beharbada —onartu zuen agureak—. Zahartu naiteke gehiago. Baina hasita nago topatzea hainbeste kostatako gauza bat zertarako den ez jakiten.

Hurrengo gelan, Karpan ezizeneko gizontxo bat hil-hurren zegoen. Apaiza azken sakramentuak ematera sartu zen. Konfesio aurretik, bazen ukazioen erritu bat, non galdera bat baitzen: «Ukatzen al duzu deabrua eta gorrotatzen haren izate guztia?». Agurea isilik zegoen, nik hilda uste nuen, eta apaizak ekin zion: «Baietz esan behar duzu, Karpan!». Agureak arnasa doi-doian eta etenka erantzun zuen: «Jauna! Batek ez daki noren eskura iritsiko den, eta nik ez dut inorekin haserre joan nahi».