Kontatu nituen plazan

Munduan beste asko lez hanka-puntetan bizi naizelako sentsazioa dut: nago handi sentitzeko baino lurrazalaren ahalik eta zati txikiena hartzeko egiten ez ote dudan. Bizkarreko min kronikoen eta behatz puntetako zaurien eragile izanagatik, baditu alde onak ere: apenas sartzen den komeni ez den sastarrik zapata barruetara. Ez dakit zenbateraino den trikimailu aproposa, ordea. Izan ere, hartxintxarrak saihesten ahalegindu arren, zerutik dator harria.

Bihar arte egongo nintzateke plazak eragindako traumak Laboaren ahotsari ematen, hark kanta ditzan nik burua mantapean gordeta ez existitzera jolasten dudan bitartean. Eta gura duzuena pentsatuko duzue nitaz, baina bai, egoera desatseginak kudeatzeko aurreneko pausoa burua mantapean ezkutatzea da; dramatismoak eskaintzen duen talaiatik aiseago konpontzen dut buruhauste oro. Azal iezadazue bestela nola egiten zaion aurre jendaurrean, mikro eta guzti, kantuan hasi eta ikusezin sentitzeari; zernahi lan egiten duzula ere, adinez gaztea zarela entzun behar izateari; gura ez zaituen lur bat zapaltzen ari zarelako sentsazioari...

Nire minak ez bazaizkizue aski axolazkoak iruditzen, ez dizuet iritziz alda dezazuen eskatuko, baina utz nazazue trankil. Nik ere badakit min baino poz gehiago ekartzen dizkidatela plazak eta kideek, baita maiz ogi-apurrak arroka bilakatzen ditudala ere; baina zuek ere bilakatzen dituzue arrokak ogi-apur, eta ez dizuet ezer esaten.

Poeta naizenez gero, ez dut zerurik espero. Baina galdegiten dut lur zingiratsu bat behintzat; eta etxerako bidea hartu aurretik hanketako ileetatik lokatza kentzen dudan bitartean horrenbesteko lokatzik ez dagoela esango didan inor ez egotea, inoiz.