Ibili

Iratin dabiltza, egun hauetan, Urmugako mendizaleak. Ia egunero irakurtzen ditugu Felipe Uriarteren kronikak, taldeko partaideak bagina bezala. Idatziaren indarra. Idatziaren deia. Idatziaren seinale ozena, hitzen bidez, bideen hitzez. Idazteko lekurik ederrena da mendia. Ibiltzean, halatan, pazientzia edo egonkortasuna onartzen ikasten da, astirotasunarena, eztitasunarena. Bizitza normalera itzultzen garenean baliagarriak suertatzen ahal zaizkigun premiazko tasunak.

Badirudi urratsaren neurriak kontakizuna zurkaizten duela Larrun, Iparla edo Okabe aldera lehiatzen naizelarik. Horiek dira nik maite ditudan tontorrak.

Roland Barthes filosofoak esaten zuen haurtzaroa geografia bat dela. Oragarreko gailurrak ehun eta hogei metrotara hupatzen dira. Txikitatik lehiatu gara, bereziki ardien gibeletik, lasterka, hatsanka, txakur Labrita ahotsez haiatuz. Kusien baserrietara joateko ere, patar latzak genituen gainditzeko, berdin igandeetan mezara azaltzeko. Udan, idorrak ziren xendrak eta errautsa altxatzen zuen haizeak; neguan aldiz, lohiz astuntzen zitzaizkigun zapatak. Bazter batean utzi eta garbiak janzten genituen. Ordutik dugu, unatu arren, maldak korrika batean igotzeko jaidura xoxoa.

Eta, noizbait, Okabeko harrespilen baten erdian pentsakor aurkitzen gara. Hor omen ditugu arbasoak, artzain soilak. Eternitateaz gozatzeko toki ederrak maite zituzten. Ardi, zaldi eta behi gorri artean. Orhi, halaber, ageri da, bere elurrezko txapelarekin, erran zahar askoren zurkaitz. Kapetari izena ematen dion Okabe ibaia, gainera, ur mugan dago. Eta Benito Lertxundiren abestiak basoilarrak Iratiko basoan kantatzen duela xuxurlatzen digu.

Goratasun apur batek ez digu gaizkirik eginen...