Malek: «Ez dago etorkizunik, ezta alaitasunik ere»

Malekek, nekatuta, baskulan jarri ditu piperrak. Goiz aldrebesa izan du barazki dendan. Parean dauka azken bezeroa, eta badaki zer gertatuko den zenbat ordaindu behar duen esatean. Dolarraren arabera eguneratu behar izan ditu prezioak, eta produktuak asko garestitzea dakar horrek. Poltsaren prezioa aipatzen duenean, lokala betetzen dioten bezeroak harritu egiten dira. Gero, erostekoak ziren produktu batzuk apaletan uzten dituzte berriro ere.

«Egoera ikaragarri txarra da», aitortu du Malekek. «Bizirik iraun baino ez dugu egiten; arrastaka gabiltza». Mar Mikhael auzoko denda horretako eskasia ez dator bat inguruko tabernetako ponposotasunarekin, denak ere beteta baitaude inguruan bizi ez diren eta bi nazionalitate dituzten libiarrez. Malek eserita dago lokalaren atzeko aldean dagoen aulki batean, tabernetako builatik bereiz. «Egoera honek hil egiten gaitu egunero», kexatu da, nahigabeturik. «Ez dugu onartzen, baina ez daukagu irtenbiderik».

Malekek ondorioa eman du: «Ez dago bizitzarik, ez etorkizunik, ez alaitasunik». Bat etorriko lirateke Banku Zentralaren aurrean protestan ari diren soldadu eta polizia erretiratuak. Dinar libiarretan kobratzen dituzten pentsioak ezerezean geratu zaizkie; orain, bere ordezko polizien aurka ari dira borrokan, eta haiek negar gasa botatzen diete. Riad Salameren aurka egiten dute: «Lapur hutsa da!», esan du batek. «Libiarrei dei egiten diegu gurekin batera jaisteko kalera, politika ustel horren aurka borrokatzera», bota du beste batek. «Maite dugun guztia eta gure ondasunak sakrifikatu ditugu, baina lapurtu egin dizkigute gure eskubideak».