Bizitza kudeatzeko denbora

Korrika igaro dut ikasturtea, motxilan kulero garbiak eta hortzetako eskuila hartuta. Ikasgela hamabost minutu lehenago uzten, presaka izanagatik zer edo zer bazkaldu ahal izateko; amaitu orduko autobusa hartzen: bilera zela, entsegua zela, emanaldia zela, bertso-saioa zela... Lantzean behin gogotsu, beste askotan ez.

Autobusean irakurri ditut aurten irakurritako liburuak, egin ditut unibertsitateko lanak, idatzi ditut poemak, ibilgailutik jaitsi orduko berriz irakurtzeko eskasegiak begitantzen zitzaizkidanak. Autobusean ez zorabiatzen eta burua leihoaren kontra ezarrita lo egiten ikasi dut, behintzat.

Kanpoan zereginik izan ez dudan egunetan, bazkaldu eta ohean egon naiz, lanean, portatila altzoan bermatuta poema zantarrak duintzen, guztiz konbentzitzen ez ninduten bertsoak berridazten... Horretarako gogorik ezean, bazkaldu eta aste osorako tuperrak prestatzen eman dut arratsaldea. Lo gutxi egin dut, gutxiegi. Eta apenas hartu dudan tarterik lagunekin elkartzeko.

Horrela esanda etsigarriegia dirudi. Baina oro har pozik egon naiz, gustura. Neure buruak aski ondo entenditzen du lanean ibili naizela, lanean nabilela, eta, akaso, ingurukoen bizitzei begiratuz gero, zoritxarrez, bizitza kudeatzeko denborarik ez izate hori dela heldu izatea. Eta sarritan hala pentsatu badut ere, ez dut uste denbora ondo antolatzeko dudan ezintasuna izan denik zurrunbilo honen eragilea.

Hau guztia jakin arren, izugarri kostatzen zait eguna tabernako barran pasatzen duen lagunari eztarrian trabatuta ditudan hitzekin idatzi dudan narrazio hori behin eta berriz irakurtzen ari naizelako, hondartzara joango ez naizela esaten diodanean, lanean nagoela esatea.