Donostiako 68. Zinemaldia. KRITIKA. Sail Ofiziala

Fase sinaptiko erratuak

Mikel Zumeta.
2020ko irailaren 22a
00:00
Entzun

'Passion Simple'



Zuzendaria: Danielle Arbid. Aktoreak: Laetitia Dosch, Sergei Polunin. Herrialdea: Frantzia-Belgika. Iraupena: 99 minutu.

Helene adin ertaineko unibertsitateko irakaslea da. Semearekin bizi da, Parisen. Alexander, berriz, Parisen lan egiten duen diplomazialari gaztea da. Danielle Arbiden azken lana zatarra da, lardatsa, hezea. Bi protagonisten gorputzak haragi ederrean batuko dira, biologiaren zioengatik elkar orbaindu ahalko balute bezala. Baina ezinezkoa da hori, bietako baten aldetik, bederen.

Zuzendariak maitaleen istorio latz bat azalduko digu, marruskatsua, su-eragilea; eta, horrez gain, minaz ariko zaigu, hutsaz, noraezaz. Filmak istorio lardatsa azaltzen duenean ez delako ari haragiaren ikuspegi bekatariaz, gorputzen biluztasuna edertasunez irudikatzen duelako. Lohikeria harremanaren nolakotasunean egongo da.

Helenek bere buruaren jabetza emango dio Alexanderri. Guztiz askatuko da sarerik gabeko jauzian, ekilibrista inozoa. Alexander, ordea, botere harremanaren jokoan jaun eta jabe izango da; non, noiz eta nola bere esku izango ditu; nolako gutizia, pagotxa ezin apetagarriagoa.

Neurokimika eta existentzialismoa bezain apetatsu, protagonistaren zoria kinada antzuetara kondenatuta egongo da. Bizitzaz abdikatuko du, ahalduntze ezaren sublimazioa gauzatuz. Nortasunaren ezeztapena muturreraino eramango du. Bitartean, ikusleak mutu egongo gara zinema aretoan; edertasun printzez irudikatutako gorputz biluzien atarikoek korridore ilun eta luze batera eramaten gaituztela jabetzen joango gara.

Sinplea da bizitza, gehiegi agian. Edertasuna sinpletasunean dagoela diote; egia da, baina sinpletasun batzuek hutsune erraldoiak ezkutatzen dituzte.

Zinta gatazkatsua da, hortaz, Passion Simple. Erretratu intimista itogarria, ezerosoa eta batere ez paternalista. Ikuslea bakardadean utziko du, biluzirik hura ere, argibide pedagogikorik gabe kontakizunaren aurrean. Istorio bat da, besterik ez, beste askoren artean. Moralizaziorik ez, beraz. Zuzendariak ikuslearen esku uzten du hausnarketa.

Guztiak garelako libre eta menpeko neurokimikaren domeinuan.
Iruzkinak
Ez dago iruzkinik

Ordenatu
0/500
Interesgarria izango zaizu
Nabarmenduak
Orain, aldi berria dator. Zure aldia. 2025erako 3.000 babesle berri behar ditugu iragana eta geroa orainaldian kontatzeko.