Arantxa Gurmendi. Eguneko zentrora, goizero-goizero

Gezur txiki bat esan behar izaten diote Arantxa Gurmendiri (Donostia, 1944) goizero-goizero: «paseatzera» doala. Izan ere, uzkur hartzen du eguneko zentrora joateko proposamena. Hilabete batzuk daramatza han, eta lehen kolpean kexati ageri ohi dela onartzen dute zaintzaileek. «Behin joanda, ordea, oso pozik egoten da; batez ere, kantuan eta ibiltzen badira». Ez alferrik, aktorea izana da; aski ezaguna, gainera. Rolik ospetsuena, zalantzarik gabe, ETBko Goenkale telesailak eman zion, eta jendea oroitzen da oraindik ere harekin. «Kalean, oraindik ere esaten diote: 'Aupa, Hortentsi!'. Asko pozten da». Senarra du zaintzaile nagusia, baina etxeko langile bat ere badute, eta «ezinbesteko» deritzo haren laguntzari: gainerakoan ezingo lukeela dio. Goizetan joaten zaie hura etxera: gosaltzen, dutxatzen, janzten... Oinarrizko jardun horietan guztietan laguntzen dio Gurmendiri. Gero, besotik helduta, eguneko zentrora eraman ohi dute: Donostiako Parte Zaharreko bihotzean dago, Fermin Calbeton kalean. Hantxe egon ohi da arratsalde partera arte.

Oraingoz, zaintza eredu horretan moldatzen dira. Etxean erraz «entretenitzen» dela diote: musika entzuten, telebista ikusten... Oraintsu arte, sarri ikusten zuten ahizpa batek egindako «argazki liburu» bati so; bere bizitzari buruzkoak biltzen ditu, eta «aingura» izan du bizitakoak oroitzeko: izan zena aldarrikatzeko. «Esaten zuen: 'Hara, dantza talde honetan ibili nintzen, eta, hemen, antzerkian, eta beste hau ere egin nuen... Zenbat gauza egin ditudan!'». Zenbaitetan, haserretuta, «amorrua» ere ateratzen zaio oraindik: ezina. «Halakoetan, esaten du: 'Ni izan naizenarekin, nola naukazue?'». Akaso egunen batean egoitzaren baterako urratsa egin behar izatea ez du baztertzen senarrak. Gaixotasunaren bilakaerak aginduko du.