«Pertsonaia historiko batekin kafe baten bueltan hizketalditxo bat izateko aukera bazenute, nor aukeratuko zenukete? Eta zergatik?». Tarteka, galdera interesgarriak kabitzen dira Twitterreko txio baten neurrian, 280 karakteretan. Erantzun on eta iradokitzaileak ere bai: «Mario Bennedetti», idatzi du Lander Garro idazle errenteriarrak. Itxura denez, gainera, erantzuna ez da ausazkoa izan; atzean badu historiarik. Julen Gabiria idazleari deitu dio Garrok, eta hark abiatu du kontakizuna. Izan ere, Gabiriak bai, jadanik izan zuen behin, orain 25 urte, Benedettirekin mahai baten bueltan solastatzeko tartea.
Aitorpena eginez abiatu du atzera begirakoa Gabiriak: «Benetan gertatu zenaren eta nik buruan dudanaren arteko marra non dagoen oso argi ez badut ere...». Anekdota bitxia etorri da atzetik. Bilbon gertatu zen, 1997an.
1997an izan zen: 'Andamios' argitaratu berri zuen, eta hori aurkeztera etorri den Bilboko liburu azokara.
— Julen Gabiria (@gabiriakopa) August 24, 2022
Garai hartan, euskarazko aldizkari bat sortu genuen Basaurin, Hego Uribeko herri guztietan banatzen zena, eta hor bagenuen literaturari buruzko atal bat ere.
Gabiriak oroitarazi duenez, Benedettik Andamios liburua argitaratu berri zuen orduan, haren aurkezpen bira egiten ari zen, eta Bilbon zuen geldialdietako bat, liburu azokan. Horregatik, «kazetari» gisara bertaratu zen Gabiria, –Gabiriak erabaki du komatxoak jartzea–. «Garai hartan, euskarazko aldizkari bat sortu genuen Basaurin, Hego Uribeko herri guztietan banatzen zena, eta hor bagenuen literaturari buruzko atal bat ere», argudiatu du.
Benedettiren zalea zen artean 24 urte zituen Julen Gabiria gaztea, eta, aurkezpena bukatzean, hurbildu egin zitzaion, sinadura eske. «Kasualitatea-edo izango da, baina, hain justu, atzo izan nuen liburu hori eskuetan. Hark sinatutako Andamios», kontatu dio BERRIAri.
Bazkari aurreikusi gabea
Eta orduan hasi zen anekdota: «Geratu ginen: bera, bere editorea (edo argitaletxeko norbait: gizon bat), eta ni. Sinatu zidan, hasi ginen hizketan, eta, kontua apur bat luzatzen hasi zenez, beste gizon hori komunera edo ez-dakit-nora joan zen».
Artean argitaletxeko editorea-edo haiekin zela, baina, aitorpen bat egin zion Gabiriak Benedettiri: «Kontatu nion bere pertsonaia batean oinarritutako ezizenarekin sinatzen nituela poemak. Eta esan zidan: 'Zergatik? Idazten duzunak lotsatu egiten zaitu?'. Galdera haren oihartzuna bonba bat izan zen niretzat».
Eta, Gabiriak kontatu duenez, luze izan ziren hizketan biak. Eta ailegatu zen bazkalordua, eta zer-eta uruguaitarrak galdetu zion ea ez ote ziren joanen zerbait jatera. «Ni flipatuta, imajinatu», zehaztu du. Flipatuta, baina aukeratu zuten jateko lekua, eta eskatu zuten bazkaria, artean argitaletxeko editorea ez zegoela; ez luzaroan.
«Eta hasierako mokadu horietan geundela, hara non agertzen den editorea atetik: izerditan, urduri, imintzioka, ea non sartu den galdezka... Ba heldu zion besotik, agindu zion altxatzeko, eta airean eraman zuen. Eta beti geratu zait zalantza: eskatu genuen jatekoa, bai (nahiz eta gero bazkaldu ez). Baina nork ordaindu zuen? Nik ez behintzat!».
