Eliza, bere etxean, eta Estatua, berean

Artikulu honen izenburua Victor Hugorena da, XIX. mendeko idazle frantses handiarena. Idazle kristauak oso argi zuen Elizak eta Estatuak bananduta egon behar zutela. Antzeko zerbait aurkitzen dugu San Mateoren ebanjelioan 22, 21: «Ordain iezaiozue Zesarri Zesarrarena dena, eta Jainkoari Jainkoarena dena»; eta San Lukasenean, 16, 13: «Ezin duzue Jainkoa eta Dirua batera zerbitzatu». Ebanjelioaren arabera, Jesusek berak kanporatu zituen merkatariak tenplutik; orain, berriz, Eliza katolikoak merkatu beltz bihurtu ditu (sarrera kobratu, eta BEZa ez dute ordaintzen) Kordobako meskita, Burgosko katedrala, Sevillako Giralda... Donostian, Koruko Andre Mariaren museoa bisitatzeagatik ere 3 euro ordaindu behar dira.

Victor Hugo hil eta hogei urtera, 1905ean, Eliza eta Frantziako Estatua banantzeko legeak estatu demokratiko baten funtsezko elementutzat jo zuen herritar guztien kontzientzia- eta sinesmen-askatasuna. Horregatik, herritar guztiok berdinak garela kontuan izanik, legeak zera dio: «Errepublikak ez du inolako kulturik aitortzen, ez ordaintzen, ez diruz laguntzen». Hori guztia, orain dela ehun urte baino gehiago, Frantzian.

Espainiaren Konstituzioan, 14. artikuluan honela esaten da: «Espainiarrak berdinak dira legearen aurrean, eta ezin da inolako bereizkeriarik egin jaiotza, arraza, sexu, erlijio, iritzi edo beste edozein egoera edo inguruabar pertsonal edo sozialengatik»; eta 16. artikuluan, honela: «Ezin izango da inor behartu bere ideologiari, erlijioari edo sinesmenei buruz deklaratzera». Hala ere, errenta aitorpena egiteko orduan, lauki batzuetan nahitaez gure sinesmenak azaldu behar ditugu. Halaber, adierazten da erlijio batek ere ez duela estatu-izaerarik izango, baina Estatuak lauki horien bidez Eliza katolikoarentzat eta haren erakunde askorentzat ehunka milioi biltzen ditu.

Laikotasunaren oinarrizko printzipioak hiru dira: 1. Herritar guztien kontzientzia-askatasuna; 2. Guztion berdintasuna erakunde publikoen aurrean; eta 3. Zerbitzu publikoen unibertsaltasuna. Espainian, Francoren garaitik gaur egungora arte izandako konkordatuen ondorioz, Eliza katolikoak herritar guztion artean ordaintzen ditugun pribilegio batzuk mantentzen ditu. Ez bakarrik katolikoek, Elizak berak hainbaten truke bere propagandan argitzen duen bezala,ez baitute euro bat gehiago ordaintzen Elizari diru-laguntza emateagatik (gauza batzuek desgrabatu ere egiten dute). Alemanian eta Danimarkan, adibidez, zuk elizen laukitxoa seinalatzen baduzu, zati hori zuri bakarrik kobratzen dizute aparte. Eta zuk jartzen duzun diru horrekin elizak finantzatzen dira. Espainiaren kasuan, berriz, zergadun guztion diruarekin ordaintzen diogu Elizari. Guztion diru horrekin apezpikuen, apaizen eta gainerako erlijiosoen soldatak ordaintzen ditugu. Bide batez, gotzainek gure herrikide askok kobratzen duten gutxieneko soldata baino askoz gehiago kobratzen dute gure zergetatik.

Diru horren zati batekin telebista eta irratiak finantzatzen dituzte, non LGTBI izateagatik, abortatzeagatik, sexu bereko bikotekideak izateagatik, transexualak izateagatik... zergadun horietako asko sarritan eta lotsagabeki iraintzen dituzten aipatutako komunikabide horiek. Bai, denok ordaintzen diogu gure zergekin Eliza katolikoari, gero geure eskubideak ukatzeko.

Osasunaren Mundu Erakundeak homosexualitatea gaixotasuntzat hartzeari utzi zion 1992an. Bazen garaia! Hala ere, gaur egun, Espainiako gotzain batzuek (Oviedokoak, Alcalakoak, Kordobakoak, Munillak berak) halakotzat hartzen jarraitzen dute, eta sendatzeko ikastaroak proposatzen dituzte, beraiek antolatzen eta gure zergen diruarekin finantzatzen dituztenak. Munillak homosexualitatea «desbideratze neurotiko» gisa aipatzen du, abortua «emakumeen genozidio» gisa, eta feminismo «erradikala» deabruarekin lotzen du.

Eliza katolikoak bere laukitxoan gurutzea (Xtantos) jartzeko kanpaina egiten duenean, argudiatzen du diru hori Caritas, Manos Unidas eta beste erakunde batzuetarako erabiltzen dela. Bai, zera! Elizak bost aldiz gehiago gastatzen du bere komunikabideetan, hala nola COPE eta TV13 kateetan, erakunde horietan baino. Bide batez, bere eskubideak baliatzen dituzten herritarren zati handi bat etengabe iraintzen duten bitartekoak dira komunikabide horiek. Gogorarazi beharko litzaieke jaun horiei, adibidez, homosexualitaterako eskubideak ez duela esan nahi obligazioa denik; haiek inork ez dituela behartzen, beraiek beste batzuekin egin nahi duten bezala.

Eta beren dirua zergadunengandik jasotzen jarraitzen duten bitartean, Herriaren Defendatzaileak Elizako kide askoren pederastia ikertzeko informazioa eta lankidetza eskatu dienean, Espainiako apezpiku askok uko egin diote laguntzeari, eta publikoki esan dute hori.

Arrazoi hauengatik eta gehiagogatik, aurtengo Errentaren Aitorpenean inolako laukitxorik ez markatzeko eskatzen dugu.