Gepetoren lana balitz, Gorka Urtaranen sudurra eta belarriak izugarri hazi eta haziko ziren joan den asteazkenean Foru Aldundiko Osoko Bilkuraren atriletik bota zuen gezur-erretolikaren ondoren.
Gure Pinotxo partikularrak, CARMEko (indarkeria matxistaren biktimentzako eta haien ardurapeko pertsonentzako egonaldi ertaineko arreta zentroa) langileen protesten harira, zentroko kontratazio agiri berrian ezarri nahi duen murrizketagatik honako hau zioen: «Murrizketa ez da existitzen, gizarte-hezitzaileen ordu gehiago eta gizarte-integratzaileen ordu gehiago daude, non dago murrizketa? Ia 1.000 ordu gehiago izango dira gizarte-hezitzaile gisa, eta 1.500 ordu baino gehiago gizarte-integratzaile gisa».
CARMEko langileak ez gara matematikako doktoreak, baina lizitazioen zenbakiek ez dute zalantzarako tarterik uzten. Hala, 2023ko eta 2024ko pleguetan, gutxieneko prestazio-denbora 8.464 ordukoa zen Gizarte Hezkuntzan, eta 18.560,50 ordukoa Gizarte Integrazioan. Baldintza-agiri berriak Gizarte Hezkuntzako 4.687 orduko eta Gizarte Integraziorako 10.801,50 orduko gutxieneko prestazio-denbora jasotzen du.
Badirudi gure Pinotxo ez zela klasera joan batuketak eta kenketak irakasten ziren egunean, ez baita zaila kalkuluak egitea: Gizarte Hezkuntzan 3.777 orduko murrizketa dago, hau da, bi lanaldi gutxiago, eta Gizarte Integrazioan 7.759 ordu gutxiago, hau da, bost lanaldi gutxiago.
Ai, ai, ai, Gepetoren lana balitz, Urtaranen sudurra hazi eta hazi egingo litzateke baieztapen horrekin bakarrik... Baina ez zitzaion sudurra bakarrik haziko, belarriak ere haziko zitzaizkion, langileei ez entzuteagatik... Honela zioen: «Enpatia nahikoa izan behar da lanpostuei egonkortasuna ematen saiatzeko, askoz denbora gehiago beharko genuke gai horri buruz hitz egiteko».
Enpatia adierazteko eta gai horri buruz hitz egiteko denbora dexente izan du; izan ere, ekainaren 5ean bilera bat eskatu genuen, baina oraindik ez digu erantzun. Egoera salatu genuen egunean, ordea, bere taldetik deitu ziguten, birkokatuko gintuztela jakinarazteko. Gure erantzuna argia izan zen, langileak birkokatzea ez dago aldundiaren esku, hori zerbitzua emateko azpikontratatutako enpresen esku baitago. Gure kezka adierazi genien zentroan artatutako emakumeen zerbitzuaren eta arretaren prekarizazioagatik, baina esan ziguten ez zigutela deitzen horretaz hitz egiteko.
Gu isilarazteko eta gutxiesteko ahaleginean, Urtaran jaunak bi egia esan zituen, bere baldarkeriak honako hau esatera eraman baitzuen: «Subrogazioari buruzko zalantza batengatik kexa bat dago, berrantolaketa horretan guztian subrogazioa egongo den edo ez dagoen beldurra dago, berrantolaketa honetan nik lanean jarraituko dudan ala ez da kezka, ez baitakit subrogatuko nauten ala ez».
Lan-subrogazioa gertatzen da lantoki baten titularra aldatzen denean, eta enpresaburu berriak aurreko enpresako langileekiko lan-harremanak bere gain hartzen dituenean, lanpostuak, lan-baldintzak eta langileen antzinatasuna mantenduz.
Beraz, gure Pinotxo partikularrak aitortu zuen plegua argitaratu zenetik salatu duguna, onartu zuen mahai gainean daukaguna 7 kaleratze direla. Era berean, argi eta garbi aitortu zuen 2023tik hona arreta-plaza bat murriztu dela CARMEn, eta ez dela berreskuratzen lizitazio berrian.
Urtaran jaunak CARMEko langileok gezurra esaten dugula adierazi duenean, gure lana gutxiesteaz gain, oso jarrera paternalista erakusten du. Guregana horrela jotzean, ez du ezabatzen bizi dugun errealitatea, ezta daukagun ezagutza ere. Gogorarazi nahi diogu emakumeok informatuta gaudela, zer gertatzen den ulertzen dugula eta oinarriarekin hitz egiten dugula.
Ez dugu onartuko gu gutxiestea eta gure asmoak zalantzan jartzea. Urteetako esperientzia duten profesional kualifikatuak gara, eta merezi dugu kontuan hartzea, gu baikara harrera-zentroak eusten ditugunak.
Egoera salatzera eraman gaituen ikuspegi feminista batetik lan egiten dugu. Ez gara instituzioetako mertzenarioak, eta ez dugu onartuko zerbitzuak prekarizatzea; izan ere, uste dugu horrek berekin dakarrela beren ardurapeko emakumeei eta adingabeei ematen zaien arreta okertzea. Bertatik bertara dakigu zer behar dituzten, zer inpaktu izango luketen beren oneratzeko ibilbideetan, eta ezinezkoa izango litzatekeela laguntza handia ematen jarraitzea, kalteberatasun eta arrisku handiko egoeran daudelako. Hori egiten ari garen esku-hartze profesional eta hurbilaren bidez bakarrik egin daiteke. Gu, langileak, ez bagaude, zer-nolako arreta jasoko dute?
Murrizketarik ez balego, birkokatuak izango bagina, zerbitzuek langile nahikoak balituzte, Urtaranek dioenez, zer arrazoi izango genuke egoera salatzeko?
Asteazkenean, 150 pertsona inguru mobilizatu ginen ahotsa altxatzeko eta ozen eta argi esateko ez dugula inolako murrizketarik onartuko indarkeria matxistaren biktimen arretan. Eskerrak eman nahi dizkiegu kolektibo, sindikatu, lankide eta pertsona guztiei, gu babestera hurbildu zirelako eta emakumeenganako indarkeriaren aurkako borrokan benetako konpromisoa erakutsi zutelako.
Gure Pinotxo partikularrak oso ondo egingo luke gezurra esateari eta manipulatzeari utzi eta langileei behingoz entzungo balie, ez baitute enpatiarik behar, baizik eta erantzukizuna eta errespetua beren lanarekiko, eta benetako apustu politikoa indarkeria matxistaren aurka.
Hitz gutxiago eta baliabide gehiago, Urtaran jauna!
