Asko hitz egiten dut umeari buruz. Badakit. Baita amatasunaz, gurasotasunaz, nire gorputzak izan dituen aldaketez, umeak eragiten dizkidan zalantzez, mamuez, beldurrez, pozez eta beste zenbait gauzaz ere. Duela hilabete pare bat bronka bota zidaten lagunek umearen argazki gutxi erakusten dizkiedalako. Hortik aste gutxira, zutabe erdiak baino gehiago umeaz idazten ditudala leporatu zidaten irakurle batzuek. Ez dakit oreka inoiz aurkituko dudan. Okerragoa dena: ez dakit orekarik baden ere. Beste gai batzuez ere askotan idazten dut, eta inork ez dit horretaz ezer esaten. Nik irakurtzen ditudan gizonek aitatasunaz pentsatzen dutena jakitea eskertuko nuke, esate baterako, baina ia inoiz ez dute horretaz hitz egin izan. Zer esanik ez, egunkaria zabalduz gero, kirolek leku gehiegi hartzen dutela iruditzen zait, baina nire inguruan neu naiz hori uste duen bakarra. Perretxikoez hitz egiten du jendeak udagoienean, eta ez da inor aspertzen, antza.
Nik nire zirkunstantziez idazten dut. Besteez ere aritzen naiz, baina neurea da ondoen ezagutzen dudana eta hausnartzeko balio didana. Idazteko gela propioaz aritu zen Woolf, baina idazteko gaiak ere behar ditugu, eta horiek ere propioak izaten dira askotan. Kontua da zeintzuk hartzen diren pertsonaltzat eta zeintzuk unibertsaltzat, eta arazoa, ia beti, patriarkatua da.
