Baserrira ekartzen zizkiguten kaleko etxeetan sobera zeuden gauzak. Inork nahi ez zituenak. Ez dakit nork egongela berria jarri behar duela? Bada, baserriko ganbaran gordetzen ziren altzari zaharrak. Bazela erabiltzen ez zituen arropa asko zeukan baten bat? Baserriko ganbaran gordetzen ziren haren arropak ere: «aunkesea etxean ibiltzeko». Eta gurpilik gabeko bizikletak, eta taparik gabeko lapikoak edo lapikorik gabeko tapak, funtzionatzen ez zuten irrati kaseteak, inori gustatzen ez zitzaizkion koadroak, norbaiti Ameriketatik ekarri zioten kristalezko tigrea… horrela bete ziguten ganbara sekula eskatu ez genituen eta ezertarako behar ez genituen gauzez. Hazi ginen, eta amamari esan genion ez hartzeko gehiago berak nahi edo behar ez zuen ezer: besteentzat balekoa ez zena guk ere ez genuela aprobetxatuko. Bagenituela etxean ibiltzeko arropa zaharrak, bagenituela bizikletak eta armairuak; eta, batez ere, amamari ulertarazi genion ganbaran lekua behar genuela gure oroitzapenentzat. Guretzat garrantzitsuak ziren gauzak gorde nahi genituen, ez besteentzat ezerezak direnak. Amamak kasu egin zigun: «etxean esan didate ez ekartzeko hona ezer», edo halako zerbait esaten zien zerbaitekin zetozenei. Kaleko lagun eta senideei ez zitzaien ongi iruditu: «zer pentsatzen dute direla?», esaten ei zuten. Klasismoa zen haiena, ahalduntzea gurea.
