Ez ginen konturatzen umetan. Ezin ginela igo besterik ez. Baziren herrigunetik ez urruti hainbat etxalde, beren lorategi eta guzti, pare bat metroko altuerako hormaz inguratuak. Umeak berezkoa izaten du bestaldean zer dagoen ikusi nahia. Eta behin koskortuta, probatu egin nahi izaten du gainera igotzeko gai den. Garai hartako horma asko burutzen zuten botila zati mozkorrez, inor ez zedin igo eta barnealdera pasatu. Umetan, pentsatzen genuen horma haiek halakoak zirela berez. Ez zitzaigun burutik pasatu ere egiten zer den jabegoa eta zer hura edonola babestu nahia.
Handik urte batzuetara concertina deituriko haiek —izena gogora ekartzeko ahalegina egin behar da— ezagutu genituen, Afrikatik Europarako bidea zailtzeko propio sortu eta jarriak. Nazka sentitu genuen hondoenean, eta larru azalean hozkia, batik bat, noizbait horma bat gainditzen hasi eta eskuan botila zatiz tarratadaren bat egin genuenok.
Atzo, hiriburuko taberna bateko terrazan, hegoamerikartzat jo nuen zerbitzari bati, estropezu egin, eta azpilean zekartzanak erori zitzaizkion. Nagusitzat jo nuenak, atzetik etorri, eta mehatxu egin zion, gazteleraz: «Joder! Ze deskuidatua zaren! Ni ere igual deskuidatuko naiz hilaren bukaeran!». Eroritako botila hautsiaren zatiak jasotzen hasi zen zerbitzaria. Laster izango dira beste hormaren baten elikagai.
