Herrikidea dut Aritz Egea mendi lasterkaria. Mendi lasterketetan hamabi urteko ibilbidea egin ondoren, gorenean lehiatzeari uztea erabaki du. Hala adierazi zuen Zegama-Aizkorri baino astebete lehenago, eta aurtengoa berezia izan da beretzat. Hala kontatzen du atzoko berripaperean zekarren elkarrizketan: «Korrikalari askok hartu zidan aurrea azken kilometroetan, baina berdin zitzaidan. Ez nuen lasterketa amaitzerik nahi!».
Kuriosoa da azken aldiz ezer egitea. Nik halakoetan bidaien amaieretako sentsazio bertsua izaten dut: gorputza etxetik kanpo dago, baina gainerakoa —gogoa?, espiritua?, tripak?— jadanik ez dago bertan, joan da, itzuli da etxera. Gertatzen da harremanetan: bukatu baino lehen bukatzen dira beti. Gertatzen da ikasturte amaieran, parrandaren espueletan, elkarrizketetan. Hildakoak ere, askotan, eguna baino lehen hiltzen dira.
Ez da erraza amaieretan egotea; beti datorrelako zerbait, topatzen delako segida, kontsolatzen garelako ziklikotan. Hau da azken puntua. Edo hau. Edo hemen datorren hau. Edo, segur aski, aspaldi zegoen zutabea amaituta.
