Galdera moralak egiteko bide bihurtu zaizkigu zerbitzu publikoak. Irail hondarrean atera zitzaidan hantura ukondokoan. Hamar egunera eman zidan Osakidetzak familia-medikuarekin hitzordua. Espezialistarekin txanda, martxorako. Hil ala bizikoa ez izanagatik, lagunak beti hor: nola egongo naizen sei hilabete zain, joateko partikularrera. Ezezko arrazoitua eman (doazela aurretik premia handiagoa dutenak) eta ideologiaz loratuta ere (ez al gaude zerbitzu publikoen alde?), tapa galdera: eta minbizia balitz, ez hintzateke Opusera joango?
Egun, premium-aren legea da nagusi nahinon: publizitaterik gabeko zerbitzuak, kalitate handiagoko zerak eta hamaika abantaila gehiago. Turista zabiltzala, herri xehearen ilarak ekidin ditzakezu monumentu mukuru beteetan. Parke tematikoetan, zer esan. Pribatuak urraturiko bidetik, finantzaketa publikoko museoek 《publikorik gabeko bisitak》 eskaintzen dizkizute. Utikan jendaila! Lau mila euro Velazquezen Meninak zeuk bakarrik ikusteko, 1.202 Picassoren Guernica. Hiztegia ere, halakotu dugu: premium-ari gold eta platinum erantsi dizkiogu pro, top, gourmet, luxury, high-end, prime, first-class, prestige... Aukera izanda, nola izango zara bulgarra eta arrunta? Begiratu ondo nor dabilen garraio publikoan egunero.
Ez da denontzako ezer eskatzeko garaia. Erakundeak berak ari zaizkigu pribatizazioaren kultura sustatzen, sinestarazten publikoak apenas berma lezakeela ezer. Politika utzi orduko, ondasun komunaz arduratu direnen ate birakariak norabide berean jiratzen dute beti. Eta susmoa dut etsipen giro horretan askoren kontsolamendu bakarra ez ote da gorago bai, baina norberaren azpian ere jendea bizi dela pentsatzea. Ez gaudela azken-azken apalean, alegia.
Eta ez dakit ez den hain justu horixe nire ukondoaz eta moralaz arduratuta bizi diren lagunei galdetu behar diedana, ez al dugun hain epel jokatzen interes komunaren defentsan, azken unean, beti izango dugulako zulotik ateratzeko aukera.
