Jean-Auguste-Dominique Ingresek Bainutegi turkiarra lana 1852an margotu zuen. 82 urte zituen olio-pintura bukatzean, eta orientalismoan murgildu zen. Orain, datuetatik kanpo, zer dugu berri aurrean? Zirkulu bat, eta horren barruan emakume asko. Asko-asko. Emakumeak biluzik (noski), artistak harem bat islatu baitzuen. Eta emakume zuri-zuriak, azala esne kolorekoa, bi izan ezik (spoiler: esklaboak dira). Analisi batzuk irakurrita, deskubritzen dugu margolana borobil bihurtzeko hautuak elementu voyeur bat gehitzen diola konposizioari, emakume biluziei okuluaren bidez behatzen diegun bitartean. Bitxia da, batez ere jakinda Ingresek ez zuela inoiz Europatik haratago bidaiatu, eta ikuspegi erromantikoa erabat idealizatua zuela.
Emakumeen bainuek edo hammam-ek protagonismo berezia dute ekialdeko gizarteetan. Valerie Staats idazleak aipatu du espazio gisa balio dutela, non hiri eta landa eremuetako emakumeak elkartzen diren, haien erlijiotasuna edozein dela ere, bainatzeko eta sozializatzeko. Argudiatzen du emakumeak beste interakzio publiko askotan baino gusturago sentitzeko lekuak direla. Modernizazioari esker/erruz, geroz eta gutxiago doaz hammam-etara egun. Istanbulek eskaini zigun azken egunean esperimentatu dugu guk ere bainuaren zeremonia. Ez ginen aurkitu Ingresen marko batean, ezta ere Staatsen deskribapenean. Herrialdea aldatu/-tzen omen da. Baina garbi-garbi atera ginen (gorputzez eta buruz) ikasturte berriari ekiteko.
