Gure alaba nagusia Euskal Udalekuetara joan zen lehen aldian, 2019an, eraldatuta itzuli zen. Hamabost egunetan hazi egin zen, eta ez fisikoki bakarrik; arrunt pozik etorri zen, hunkituta eta bere abenturak kontatzeko gogo handiz; ezin genion jarraitu, horren azkar hitz egiten zuen... Lagun anitz egin zituen, Euskal Herriko txoko guztietakoak, eta une magikoak bizi: ibilaldiak naturan, dibertsioa barra-barra, gaualdi amaigabeak... Hitz zoragarriak besterik ez zuen begiraleei buruz, eta esan zigun handitan berak ere begirale izan nahi zuela. Eta hori zioen, nahiz eta «lan eginarazi» zieten egunero: mahaia jarriz, komunak garbituz eta abar.
Ondoren, beste bost urtetan joan izan da. Baita gure alaba gazteena ere, eta poz-pozik bueltatu zen Bernedotik; autobusetik jaitsitakoan begiraleei emandako besarkada amaigabeak gogoratzen ditugu.
Behin, alaba nagusiaren bila joan behar izan genuen Bernedora, udalekua amaitu baino ordu batzuk lehenago, familiako hitzordu bat genuelako. Begirale gehienak garbiketa lanetan ari ziren, eta beste batzuk, haurrekin igerilekuan azken goiza partekatzen. Oso momentu berezi baten lekuko izan ginen. Talde osoa —haurrak eta begiraleak— korrika joan zen alaba agurtzera, abesti, malko eta besarkada artean; une benetan hunkigarria izan zen, gu ere udalekuaren parte izango bagina bezala. Lan boluntarioa eta ekarpen handia egiten zutela jakitun, begirale bati eskerrak eman genizkion. Eta haren erantzunak harritu egin gintuen: «Milesker zuei, konfiantzagatik».
Guraso bezala ikusi duguna da begiraleek alabak zaindu eta entzun dituztela, eta beren denbora eskaini eta ahaleginak egin dituztela udalekuetan haurrek eta gazteek esperientzia paregabea bizi dezaten, eta, halaber, munduari so egiteko eta mundua habitatzeko beste molde batzuk daudela erakusteko.
