Aurrekoan irakurle batek ohartarazi egin zuen mendiak hilerri bihurtzen gabiltzala, publikoa dena pribatizatzen gabiltzala. Eta ezingo nuke adosago egon.
Mendiak badu zerbait berdindu egiten gaituena. Pertsona ugari hurbiltzen gara bertara, norbera bere kondizio eta egoerarekin, eta horregatik mendia ez da gauza bera guztiontzako. Baina gizakiok askotarikoak garen heinean, menditik dabilenak askotariko gauzak ikusten ditu ere. Zaborra alde batera utziz, kezkagarria da azkenaldian gailurretan eta bidexketan aurkitu ditudan gauza xelebreen zerrenda: pertsona-errautsez betetako urnak, aldare mistikoak espezie exotiko landatuekin, erritual xamanikoen arrastoak pagadietan eta ingurune zaurgarrietan, zizelkaturiko ikurrak, grafitiak eta nola ez, pertsona zein maskoten omenezko plakak eta oroitarriak.
Jakina da Euskal Herrian ez dagoela basatia edo guztiz garbia den mendirik; baita mendi asko jabego pribatukoa dela ere. Edonola, horrek ez du esan nahi mendiak kalearen luzakin edota norberaren beharrizanak adierazteko mihise izan behar duenik. Izan ere, badirudi ez garela gai espazio komunak bere horretan ulertzeko eta geure giza izaeragatik saihetsezina zaigula aztarna pertsonalak uztea. Akaso, guztiona izan behar duen ingurunean batek bere arrastoa utziz gero, beste batek kentzeko eskubidea du ere? Bada, oraingoz, inoiz mendian istripurik badut, inork nire omenezko plakarik ez jartzea espero dut soilik.
