'Kanikula'
Eguzkiak trapezio bat marrazten zuen egongelako lurraren gainean. Ixabel atzera-aurrera zebilen etxetik zehar bazkalosterako programatzen zituen zeregin domestikoez arduratzen, eta pasaera bakoitzean erreparatu zion edertasun printza hari, harik eta eskegitzeko arropak zeramatzan baldea albo batera utzi, oinetakoak erantzi eta argizko forma haren barruan kuzkurtu zen arte. Bertan kabitzeko modukoa zen. Berehala sentitu zuen beroa ilean, orkatiletan, eskuetan, hain esperogabeki amore eman beste irtenbide bat ez baitzuen izan. Eguzkiaren aurrean amore. Hain eskura zegoen zoriona maiz, bere buruari errietatxoa egin baitzion lehenago ohartu ez izanagatik.
Bertan zetzan, eguzkia mugitu ahala bere gorputz atalak trapezioaren ertzetara doitzen, Iñaki eta txakurra etxeko ezkaratzean sumatu zituen arte. Trantzetik irten eta lurrean esertzeko erreflexuak izan zituen. Ordurako bere mutur parean zegoen Oso, arnasestuka, atzetik segika Iñaki, lasterka egiteko arropekin jantzita:
— Zer ari zara hor, Ixabel? Erori egin al zara?
Ixabelek ilea atondu zuen.
— Azkar itzuli zara…
— Belaunetako minarekin hasi naiz berriz ere. Ongi al zaude?
Ixabelek besoak luzatu zituen eta Iñakik tira egin zion lurretik altxatzen laguntzeko. Besarkatzen ahalegindu zenean, Ixabel aldendu egin zen.
— Meditatzen ari nintzen. Meditatzen ahalegintzen. Medikuak agindu dit, aipatu nizun.
— Ez zenuela egingo esan zenidanez...
— Hobeto pentsatu dut. Azken batean medikuaren agindua da, ni ez naiz inor hura zalantzan jartzeko. Baina etxe honetan garesti dago intimitatea, ezagun da. Intimitate apur bat sikiera.
Txakurrak sukaldean ateratzen zituen zaratak entzuten ziren egongelatik. Konpultsiboki irensten zituen pentsua eta ura paseatzetik etorri eta gero, metalezko goporrak lurraren kontra igurtziz. Ixabeli ohituraren poderioz kronikoa bilakatu zitzaion atsekabearen osagai txiki bat zen zarata hura.
Sei hilabete ziren Marcelo Ayalarekin hasi zenez geroztik. Ixabelek mediku esaten zion, Medikuntza ikasketak eginak baitzituen, baina botikarik preskribatzen ez zuen medikua zen. Enpresatik kanporatu aurretxoan, lantokian egin zizkioten odol analisietan agertu zitzaizkion anemia zantzuen ondorioz joan zen, edo aitzakia hura erabiltzen zuen Ixabelek, baina zinez, erdizka probokazioak erdizka jakin-minak bultzatuta jo zuen Marcelo Ayalarengana, lankide gazteenak bazkalorduan hari buruz kontatzen zituenak kitzikatuta; bietako bat, neskaren alaitasunari mozorroa kendu nahi zion, edo neskaren alaitasunaren sekretua beretzat ere nahi zuen. Eta gainera egia zen, nekatuta zegoen, egunetik egunera nekatuago zegoen.
— Hilerokoan izaten nituen minek eraman ninduten Marcelorengana eta ordutik bizitza aldatu dit, zergatik ez duzu probatzen? —esan zion.
Zergatik ez.
Egunaren arabera, manamendu edo jolas gisa hartzen zituen mediku hark esandakoak; egunaren arabera, estoizismoz edo eszeptizismoz.
Marcelok itzulingururik gabe eman zion diagnostikoa: intoxikatuta zegoen. Filtroak garbitzeko baraualdi baten ostean, dieta zenobita bat etorri zen, eta hori nahikoa ez eta bere gorputzarekin birkonektatu beharraz hitz egin zion. Eguzkia, haizea, ura, lurra, hondarra, lokatza, gorputza, esan zion. Marcelok hitz haiek esaterakoan erabilitako konbikzio eta intentsitateak elementu guztiak ikusgarri egin zituen figuratxo etnikoz beteriko kontsultan. Plazera. Gorputza. Bilatu. Ez izan beldurrik. Ez izan lotsarik. Hori da nire errezeta, esan zion.
Iñaki dutxara sartu zen unea aprobetxatu zuen Ixabelek hondartzara hanka egiteko. Bakarrik egin behar zuen plazeraren aurkikuntza, bera eta bere gorputza, bilatu. Bikinia jantzi eta lihozko soineko bat ipini zuen. Itsasertza bigunegi zegoen eta hala moduz ibil zitekeen. Marcelok gomendatutako iodo dosietan pentsatuta bildu zuen ez errenditzeko beharrezko kemena. Ez egin eskapo, esango ziokeen hark, ez egin zeure buruaz eskapo. Kaskoak ipini zituen. Ez zen bereziki musikazalea, baina medikuak aginduta egiten zuen hori ere. Bost zentzumenak landu behar zituen. Musika klasiko tragikoa hautatu zuen, baina bolumen altuan jarrita ere ezinezkoa zitzaion kaioen eta hondartzazale horden txilioak guztiz estaltzea.
Paseoan ikusi zuen: surf irakasle oxigenatu bat olatu gainean hartu beharreko postura erakusten hondar gainean tente mantentzeko nahiko lan zuen turista talde bati; Kasino azpiko arroketan eserita, hirurogei urte bueltako gizon bat besoak gurutzatuta, andreak ur botila batekin behatz arteko hondarra garbitzen zion bitartean; itsasertzetik eskutik emanda zihoan bikote bat metal bilatzaile banarekin. Schubertek soinu banda jartzen zion gizakia zen akatsari.
Hondartza erdia egina zuen ikusmenaren menpekotasunetik apur bat askatu zenean. Orduan hasi zen brisa epela azalean sentitzen, hanketan zuen indarraz konturatzen, eguzki kremaren usain melenga disfrutatzen.
Tarteka, bizirik egotearen bristadak ere nabaritu zituen.
Bi Bixkietara iristear zela, Itsas Ospitaleko egoiliar talde bat ikusi zuen: desgaitasun larriak zituzten eta zaintzaileak txalupatxo berezi batzuetara igotzen laguntzen ari zitzaizkien. Zetorkienaren inpresioak eraginda agian, gizon-emakume autista eta hemiplegiko haiek patroi guztietatik aske mugitzen zituzten gorputz atalak, halako moduz non bi mende atzerago idatzitako sinfonia bukatugabea harmonia betean osatzen baitzen paseo osoan lehen aldiz. Behingoan, Ixabelek mundua ulertu uste izan zuen, sikiera olatu baten iraupenean.
Mediku harengana joan aurretik interes berezirik sortu ez zion hondartzako zati nudistan etzaten zen orain, galdutako konexio hartarako sarbidea handik etor zitekeela susmatuta. Iñakik ez zekien, baina hunkitu egingo zuen jakitera; okerrago, berarekin joan nahi izango zuen. Kaskoak kendu, soinekoa erantzi, pareoa zabaldu eta etzan egin zen. Bikiniaren goiko partea kendu zuen, biluztearen helburu erdia lortuta. Eguzkia, haizea, hondarra, gorputza.
