Antzokia lepo beteta eta sarrerak aspaldi agortuta, ia bi orduko agur kontzertua eman zuen bart gauean Errobi taldeak Donostiako Victoria Eugenia antzokian. Gaur egungo Errobi, Anje Duhaldez (ahotsa eta gitarra) eta Mixel Ducauz gain (gitarra, saxoa, txirula), Duhalderen bandako hiru musikarik osatzen dute: Txomin Duhaldek (Anjeren semea) atabaletan, Iñigo Telletxeak baxuan eta Remy Gachisek gitarran. Agurrekoa aldarrikapenekoa ere izan zen, oholtzaren atzeko partean jarritako bi banderek, presoak etxeratzearen aldekoak eta Palestinarenak, adierazten zutenez.
Agur t’erdi-rekin abiatu zuten emanaldia, oraindik publikoa apur bat hotz zegoela. Publiko beteranoa zen orokorrean, gazte gutxi antzematen zen aulkietan. Dena den, giro polita sortu zen hainbat momentutan, batez ere bukaera aldera. Gure lekukotasuna-ri sarrera berezia egin zioten, eta harekin errazago piztu zuten txinparta. Argi zegoen lehenengo bi diskoetako kantuekin animatuko zela jendea. Kanpo... kantuan, Ducau jada hasia zen gitarra solo zorrotz eta zehatzak egiten. Nagusiaren nigarrak apur bat luzatu zuten, eta Anje Duhaldek nagusi gaixoen nigarrak aipatu zituen ironia handiz. Aitarik ez dut, aldiz, diskoan baino pixka bat geldoagoa izan zen, eta segundu erdiko atzerapen txiki horrek lehergarritasun pixka bat kendu zion. Mixel Ducauren solo frenetikoa ekarri zuen kantu hark, eta soinu pixka bat estridentea eduki zuen arren, solo zitala eta oso teknikoa izan zen.
Ahotsak bikain entzuten ziren, ozen eta garbi. Aldiz, bateriaren platerak oso gutxi entzuten ziren, eta tinbalak eta kaxa altuegi. Baxua ere hainbat momentutan bolumen umilean nabaritu zen, nahiz eta kontzertua aurrera joan ahala detaile horiek dezente hobetu ziren. Segidan etorri zena apustu arriskatua izan zen, hain zuzen ere Ametsaren bidea hamazazpi minututik gorako suite-a baita. Oholtzan, eta Bilboko Euskaldunako kontzertuan bezala, hiru bat minutu gutxiagoko interpretazioa egin zuten. Gozamen hutsa, rock progresibo iradokitzailea eta ausarta. Zoritxarrez, publikoak ez zuen besteak bezain bero hartu, baina amaitzean txalo zaparradak ozen entzun ziren. Kantu honetan Txomin Duhalderen bateria benetan indartsu eta amorratua nabaritu zen.
«Emanaldi historikoa eta ondo landua izan zen, bat-batekotasunik galdu gabe baina gauzak ongi egituratuta ekarri baitzituzten»
Gero, Anjek eta Mixelek bakarrik, akustikoarekin eta eserita, hiru kantu mitiko kantatu zituzten. «Horrela hasi ginen» esan zuen Duhaldek, hain justu ere Errobiren lehen pausoak deskribatzerakoan. Perttoli, Zuretzat eta Ez deat erranen ezagunek ikus-entzuleak animatu zituzten, batez ere azken horretan erritmoa jarraituz txaloak jotzen aritu zirenean. Ametsaren bidea-rekin arriskatu bazuten, geroago etorri zena ere ez zen atzean gelditu: Andere, berriz ere hamar minututik gorako kanta. Oraingoan ere Txominen bateria oso presente egon zen. Gainera, kantaren erdian solo sentitua egin zuen, eta orokorrean rock kontzertuetan askotan gertatzen ez den bezalako bultzada erakargarria eman zion. Xileko langileria hunkigarriaren ondoren etorri zen Rock eta Rolling rock estandar primitiboa, sinplea eta dantzagarriarekin animatu zituzten zaleak. Ducau saxoa jotzen ari zela dantzan aritu zen, kontzertu osoan karisma handia erakutsi zuen, eta gitarraz gain saxoa eta txirularekin ere sobera eroso antzeman zitzaion.
Ducauk eta Duhaldek ezin hobeto eusten diote ahotsari, eta garai onenetan bezain ondo hartzen dute elkar. Telebista, apur bat aldatuta hasieran baina egurra ematen gero, gaueko onenetakoa izan zen, eta momentu batzuetan erakutsitako indarrak Heavy Rock soinua gogorarazi zuen. Segidan, eta gelditu gabe, Langileko hamar mandamenduak, gero eta animatuagoa zegoen ikuslegoari asko gustatu zitzaiona, umoretsua eta jostagarria izan zen. Eta agur esateko, Nora Goaz? ereserkia, rock zitala (nahiz eta pixka bat motelago egin zuten) eta arrakastatsua. Musika gelditu eta jendeari abesten utzi zion Duhaldek zati batzuetan, gaueko momenturik onenetako batean.
Erretiratu eta laster taularatu ziren Ducau eta Duhalde, berriz ere biko formatu intimoan Gure zortea-ri ekiteko. Eta azken agurra, emanaldia hasi zuten bezala banda osoarekin eta Agur t’erdi-rekin egin zuten. Emanaldi historikoa eta ondo landua izan zen, bat-batekotasunik galdu gabe baina gauzak ongi egituratuta ekarri baitzituzten. Eta honaino iritsi da Errobiren ibilbidea. Inork gutxik espero zuena gertatu da eta bertaratutakoek oroimenean gordeko dute lapurtarren azken kontzertua, euskal rockaren aldarria.
