Belea

Amorragarriak dira, amorragarririk bada. Edozein unetan, edozein egunetan, joko du etxeko telefonoak. Batzuetan hartuko duzu, eta besteetan ez. Nola harrapatzen zaituen. Igual egongo zara senitarteko baten osasun egoeraren berrien zain, eta igual besaulkian etzanda zilborpeko ileak txirikordatuz. Baina beti egin behar izango duzu telefonorainoko bidea.

Saltzailea da eztarriko zuloraino iritsi zaizun hori. Telefonia enpresa batekoa gehienetan, telefonoz bestaldekoa. Gezur txiki xalo batekin erantzungo diozu sarri. Ez, titularra ez dago etxean. Piper ere erantzungo diozu tarteka, baina damutu egingo zara, bestaldean dagoena langile soila izaki aski ozpinduta bera ariko delako...

Tratua egin nahi izan nuen behin. Berak nire fabula bat entzuten bazuen, nik arretaz entzungo nuela bere eskaintza. Hasi nintzaion. Bazela behin azeri bat basoan zebilela zuhaitz baten adarrean bele bat gazta zati bat jaten ikusi zuena. Losintxaz josi zuela. Zeinen lumaje ederra zeukan, zeinen moko polita, zeinen... Ordurako pipipika ari zen telefonoa. Inor ez bestaldean. Baina ezer baino dotoreagoa kantua izango zuela. Hasteko kantuan mesedez. Beleak, gazta zatia bukatu, eta zera erantzun ziola: «Aspaldi irakurri nuen La Fontaine». Entzun izan balit, entzungo nuen.