Oinak

Harriturik begiratzen nien Kalifornian, San Frantziskon, erdiguneko eraikin erraldoietako bulegoetara zihoazen langileei. Emakumeei batik bat. Arropa dotorez jantziak zihoazen lantokira: txaketa eta gona estua, beltzak gehienek. Baina eta horrek erakartzen zuen nire begirada, kirol oinetakoak hanketan. Eta zintzilik poltsa bat, non zeramatzaten oinetako jantziagoak, lan-bulegora iristean aldatzeko. Urte batzuk pasatu ziren, kosta zitzaion pixka bat, baina joera heldu zen gureganaino ere, eta esparrua zabaldu egin zuen gainera. Biderako, lanerako, aisiarterako, bizitza sozialerako... look bihurtzeraino.

Gauza bertsua gertatu zen crocs-ekin. Alabari halako batzuk ekartzeko aholkatu zidaten sutsuki. Begiratzen nien oinetako arraio haiei, eta itsusiak iruditzen zitzaizkidan, ezin itsusiagoak, plastikozko zapaburuak. Gogoz kontra ekarri nituen eta aurrendari fama irabazi nuen familian. Handik pare bat urtera crocs-ak perretxikoak bezala ugaldu ziren hemen...

Bertsoa geurea dela uste izaten dugu, baina oinak beti handik jartzen dizkigute. Berripaper honetan fentaniloari buruzko erreportajea irakurri ahal izan genuen atzo. Zonbi-droga badabil han. Hemen, dirudienez, oraindik ez. Iritsiko da. Oinazkarra bezala, ziztu batean.