Utzi

Inoiz harrapatu dut neure burua oholtzetatik betirako ihes egiteko estrategiak asmatzen. Ez zait niri bakarrik gertatu. Nire aldean bertsolari onak direla iruditzen zaidan emakume askok izan dute dena uzteko gogoa. «Hobeto herri kiroletan hasi banintz», idatzi zidan behin egungo bertsolaririk onenetakoa den batek. «Herri kiroletan?», pentsatu nuen neurekiko. Diziplina horiei ezer kendu gabe, baina bertsolaritza ez dago hori esan zuen emakumea galtzeko moduko lekuan. Ezin diogu elkarri ihes egiten utzi elkarren beharra hain nabarmena denean. Gauza asko utzi ditut bizitzan, eta haietako asko uzteaz ez naiz damutzen. Ez dut haien faltarik ez beharrik igartzen. Ondo nago nagoen moduan, eta hobeto egon baninteke ez da telebistan ez naizelako agertzen, adibidez. Bertsolaritza uzteak min handiegia ematen dit, ordea. Martxoko agenda inposible honek daukan gauzarik ederrena da emakumez inguratuta kantatzen ari naizela ia egunero, eta bertsoaren ederrena ukituta bueltatzen naiz etxera. Orduan neure buruari esaten diot ez dudala utzi nahi. Kontua da, zapaltzen zaituztenean, desagertzeko gogoa sartzen zaizula, baina indarkeria gehiegi jasan duen lagun bati esaten diodan moduan: desagertu daitezela min hau egin digutenak. Gu, hemen.