Irudiak

Morboak bizi gaitu. Ez naiz ni bekaturik gabea, baina ez dut uste mugaraino iritsi naizenik. Duela hiru edo lau urte barre egiten genion lehengusu bati: aurreko blokeak sua hartu zuen eta balkoitik grabatzen egon zen nola erretzen ziren teilatuko hagak. Ez zen ezer larririk gertatu, eta ez genuen ea burutik ondo dagoen galdetzeko adina seriotu. Sare sozialak eta mobilak zenbat eta gehiago zabaldu, gauzek okerrera egin dute, ordea. Eta herenegun nazka, mina, pena eta amorrua sentitu nituen. Nik ez dut irudirik behar Orion gizon batek bere bikotekide ohia hil duela sinisteko. Eta ez dut haien ingurukoen minaren gainetik gorpu biak oraindik bero agertzen diren bideorik nahi. Negargarria iruditzen zait, zentzurik literalenean, halako egoera batean daukagun lehen bulkada, grabatzea izatea. Eta eskolan denok ikasi dugu gorpuei izara jartzeko adina, edo, bizirik daudela uste badugu, eskua emateko adina. Hala ere, kode etiko, moral eta zibiko guztien gainetik hildakoen familiak esan behar izan zuen irudiak kentzeko. Eta badakit ez zirela erabat ezabatuko, badaezpada ere.

Egoera zailetatik hobeak ateratzen garela eta halakoak esaten ditugu, baina irudipena daukat, egoerarik gordinenetan ateratzen dugula benetan garena. Edo izan gaitezkeenaren bertsiorik okerrena.